Elly van Driel – Moeder en dochter

Column Elly van Driel – Aangespoelde verhalen

Toen ik de boot afstapte op Ameland voelde ik me ineens heel gedeprimeerd. Waarom eigenlijk?

Driekwart jaar geleden had ik in Portugal een midweek cursus gevolgd bij Marelle Boersma. Ik wilde wel eens weten wat er nu allemaal bij komt kijken om een boek te schrijven. Het werd een leuke informatieve week en met de andere schrijfmeisjes heb ik nog steeds goed contact. Zo goed zelfs dat ze een paar maanden geleden een lang weekend bij me op bezoek zijn geweest in Frankrijk. Een geweldig weekend en zeker voor herhaling vatbaar. Maar waarom en vooral waarover zou ik een boek willen schrijven? Ach, wie wil dat niet? Mijn grote passie is reizen en andere culturen ontdekken en als het kan de plaatselijke bevolking ontmoeten. Tijdens mijn reizen schrijf ik altijd een blog. Daar heb ik een paar redenen voor. Ik hoef nu maar één keer te vertellen wat ik allemaal meemaak, het is iedere dag een rustpunt in mijn meestal zeer overvolle programma en ik kan het later allemaal nog eens opnieuw beleven. Zodoende heb ik drie keer plezier van mijn reizen want het plannen en besluiten waar ik naartoe zal gaan is meestal ook al een avontuur.

Na de midweek bij Marelle heb ik dan ook definitief besloten om een boek te schrijven over mijn laatste grote reis. Een reis van bijna vier maanden in mijn uppie door Zuid-Amerika. Tijdens die reis gebeurde er nog wat. Ik kwam in contact met een scammer. Meestal zijn dat jonge knullen die goed zijn in het vervalsen van websites en alles wat daar verder bij komt kijken en afkomstig uit een Zuid-Afrikaans land. Ik maakte de meest dolle dingen met hem mee en de avonturen die ik beleefde is zeker voldoende om daar een boek over te schrijven.

Tijdens de contacten met Marelle, na de midweek, las ik dat ze met een groep schrijvers en mensen die schrijver willen worden naar Ameland zou gaan om daar een bundel te maken. Het aantal deelnemers zou bestaan uit 15. Marelle gevraagd of ze mij als een potentiele kandidaat zag om deel te nemen in dat groepje. Het antwoord was: jazeker. En zo is het gekomen. Een dag eerder dan de bijeenkomst begon arriveerde ik op Ameland, een eiland waar ik nog nooit was geweest en waar ik wel wat meer van wilde weten.

Waarom nu dat trieste gevoel toen ik aan land stapte? Dat komt omdat ik geboren ben op een eiland in Zeeland en aan dat eiland, en vooral aan de pont, niet de beste herinneringen heb. Die kwamen ineens in alle hevigheid op me af. Die middag, tot het moment waarop ik me moest melden, en de andere dag ben ik op het eiland gaan fietsen. Mijn geboorte-eiland en Ameland lijken absoluut niet op elkaar en toch riep het heel veel herinneringen op.

Zittend op een duin en turend over het water beleefde ik weer een van de moeilijkste periodes in mijn leven. Liet daar op dat eenzame plekje mijn tranen de vrije loop en wist ineens wat mijn onderwerp voor mijn verhaal zou worden: mijn doorgemaakte ellende van eind 1964 van me afschrijven en er voorgoed een punt achter zetten.