Gisteren had het bedrijf waar we gaan parachutespringen gebeld met de mededeling dat we op maandag niet kunnen springen. Het vliegtuig moest in onderhoud of gecontroleerd worden en was dus niet beschikbaar. Jammer maar geen man over boord. We konden kiezen uit vandaag of a.s. dinsdag. We hebben gekozen voor vandaag. Stel dat het weer het niet toelaat dan kunnen we altijd dinsdag nog gaan en eventueel uitwijken naar de woensdag. Om 9 uur vertrokken. Het was maar een uurtje rijden en wonder boven wonder was het een prima weg zonder haarspeldbochten. Toen we arriveerden ging net het eerste stel met het vliegtuigje ophoog. Voor ons was nog een ander jong stel. Zij was super nerveus en daarna kwamen wij aan de beurt. Bij beiden geen zweem van nervositeit te bekennen en ook later in het vliegtuig niet. Heel relaxt.
Breefing ging prima en daarna werden we met de auto naar de landingsbaan gebracht. Sta je daar aan de rand van de start- en landingsbaan, komt er een klein vliegtuigje aan taxiën, stopt voor je neus, instappen en hup wegwezen de lucht in. Gaat allemaal in een split-second. We hadden een pilote. Het was een super klein vliegtuigje en we konden er net met zijn viertjes in. De begeleiders eerst, met hun rug naar de pilote en wij bij hun tussen hun benen. Dan was het toestelletje ook vol. We kregen nog een keer uitleg maar hadden het al begrepen maar beter een keer te veel verteld dan te weinig. Langzaam klommen we naar 2500 meter. Schitterend hoe je dan een groot deel, helaas niet helemaal, van het eiland kunt zien. Na 20 minuten bereikten we de hoogte en ging het plastic aan de zijkant eraf. Ja inderdaad, het was afgeschermd met een stuk plastic dat opgerold werd en aan het dak werd vastgemaakt. Wij zaten intussen al vast aan onze begeleiders. Ging ook zo mooi. We moesten, terwijl je je amper kunt bewegen, bij ze op schoot gaan zitten. Bij mij werkte dat in ieder geval eventjes op mijn lachspieren. Je zit zo vast aan de ander dat ieder lichaamsdeel dan ook te voelen is. Ik hoop dat mijn begeleider vanavond in staat is om alles nog te kunnen gebruiken. Hij kreeg toch een behoorlijk aantal kilo’s te verduren.Toen ging het heel snel. Alexandra en begeleider kropen naar het gat en namen de positie in die we hadden geleerd. Benen naar buiten en onder het vliegtuig duwen. Hoofd achterover en op de rechter schouder van de begeleider leggen. Met twee handen je harnas, ter hoogte van je borsten, vastpakken en je overgeven aan de begeleider. Ging razendsnel en dan val je naar beneden. De diepte in. Dat gedeelte is, wat mij betreft, het mooiste van allemaal ! Als een vogel in de lucht hangen en dan rondkijken. Intussen je harnas loslatend en je armen wijd uitspreiden. Een gevoel dat je niet kunt vertellen. Moet je meemaken. Daarna komt de ruk aan de parachute, zweef je door de ruimte en is het doodstil. Is er voor die tijd nog een hoop lawaai dan is het nu over. Je hoort NIETS ! Zelf ook nog mogen sturen en lekker rond kunnen draaien. Ook de landing ging bij beiden prima. Had zo nog een keer willen gaan ! Wij waren de laatste deze dag omdat ze daarna vrij snel slecht weer verwachtten. Nou daar hadden ze gelijk in. Nadat we daar vertrokken waren zijn we naar het strand gereden en daar in een chique strandtent wat gaan eten.
Toen barstte het noodweer los. Wij zaten lekker droog en genoten van de golven, die heel dichtbij kwamen, en van het gekletter van de regen op het dak. Lekker knus. Genoten van een heerlijke lunch en van een prima flesje wijn van het wijnhuis Alexandra. Toepasselijker kan bijna niet. Overigens kregen we toen we net binnenkwamen een heerlijk glas champagne. Onze dag kon niet meer stuk. Toen we weer in het hotel terug waren ben ik eerst een paar uurtjes gaan liggen. Was doodmoe en het heeft me erg goed gedaan. Terwijl ik dit verslag maak heeft Alexandra het stokbroodje dat we hadden gekocht belegd met heerlijk zalm en met een glaasje rosé erbij is dit ons diner. Nu gaan we oudjaar vieren. Een mooiere afsluiting van ¾ van mijn leven had ik me bijna niet voor kunnen stellen. Morgen start de rest van mijn leven !!!