We zijn er bijna
Na redelijk te hebben geslapen, kregen we eerst een prima ontbijt en daarna was het nog een klein uurtje vliegen voordat we voet aan wal zouden zetten in Argentinië. Alles verliep vlotjes en toen was het na 13,5 uur vliegen en 117.000 kg (!) kerosine verder tijd om te landen. Voor die hoeveelheid kerosine zijn 408 mensen dan wel 11.876 km opgeschoten, oftewel een keurige 1:33 per persoon rekende Léon ons voor. De landing ging zoals gehoopt én verwacht erg netjes !! Je zou bijna gaan applaudisseren. Na de landing nog even een gezamenlijke foto gemaakt en daarna naar ons hotel. Bij vertrek kreeg ik nog 2 KLM-huisjes voor mijn verzameling. 
Onze kamer was nog niet klaar. Wel begrijpelijk want het was nog maar half 8 maar voor $ 20 per nacht konden we een suite krijgen en wat het belangrijkste was dan konden we er ook gelijk in. Dus was geen moeilijke keuze. Alles even gereorganiseerd en de zomerkleren aangedaan slippertjes aan en daarna maar gelijk de stad in. Léon was nog een paar uurtjes gaan pitten maar om half 12 hebben we die in het hotel opgehaald. Het allerbeste kun je in een vreemde stad beginnen met een hop-on hop-off busrit te maken. Dat maar gedaan. Halverwege uitgestapt voor een lichte maar heerlijke lunch en vervolgens weer verder gegaan.
La Recoleta begraafplaats
Eerst de Basilica Nuestra Señora del Pilar bezocht en toen door naar La Recoleta Begraafplaats. Hier liggen diverse beroemdheden. Enorme bouwwerken hebben ze hier neergezet voor de doden. Natuurlijk de plek bezocht waar Evita Peron ligt begraven maar ook andere belangrijke Argentijnen variërend van schrijvers, musici tot presidenten. 
Niet zo ver daar vandaan aan de Plaza Ramón J. Carcaño staat een enorme grootbladige vijgenboom. De zijtakken worden ondersteund door beelden en ijzeren palen. 
Er zijn daar heel leuke terrasjes maar die vind je eigenlijk overal in de stad.
De mooiste boekwinkel ter wereld
Op naar de boekhandel El Alteneo. Hier kijk je echt je ogen uit. Vroeger is dit het Teatro Splendid geweest en veel is zo intact gelaten, zoals de geschilderde ornamenten en ook nog de gordijnen. Op het podium kun je een kopje koffie drinken en waar vroeger de stoelen voor de bezoekers stonden staan nu rekken met boeken.
Intussen had ik wel gevoeld dat mijn voeten en mijn slippers niet echt een vriendschapsrelatie hadden afgesloten. Het laatste stukje naar het hotel maar met een taxi gedaan en toen even op inspectie. Een enorme blaar was het resultaat die overigens ook al spontaan open was gegaan. Na de vertroetelende zorg van dochterlief en compeed er op leek het alsof het wel te doen zou zijn.
Ramp: Amber is telefoon kwijt
Toen we net uit te taxi waren gestapt ontdekte Amber dat ze haar telefoon kwijt was. Ze had aan de taxichauffeur op haar schermpje het adres van het hotel laten zien. Daarna zei hij dat ze haar gordel om moest doen en is de telefoon waarschijnlijk van haar schoot gegleden. In ieder geval lag hij niet op haar stoel toen we uitstapten. Direct naar de receptie gegaan of zij misschien hadden gezien welke taxi het was. Maar dat was helaas niet het geval. De telefoon is ook niet te traceren met Find my iPhone omdat ze hem op vliegtuigmodus heeft staan en ook wifi heeft uitgeschakeld.
Hulptroepen ingeschakeld
Alexandra heeft intussen via haar zus in Buenos Aires een FB-bericht in het Spaans geplaatst en nu maar hopen dat er een wondertje geschiedt en via via het bericht terecht komt bij de taxichauffeur en hij een eerlijke vinder is. Hij weet in iedere geval dat we uit Nederland komen, in welk hotel we zitten en wij weten van hem dat zijn favoriete muziek van Creedance Claerwater Revival is. Niet veel maar toch nog iets.
Ja en dan ben je aardig onthand als je ineens zonder telefoon zit, maar….ik heb ook mijn Franse telefoon bij me dus daar kan ze voorlopig mee uit de voeten. Ze heeft nu wel beloofd dat ze nooit meer zal mopperen dat ik teveel bagage bij me heb. Ik heb de laatste maanden alleen maar gehoord dat ik veel te veel meeneem, niet te veel pasjes mee moet nemen enz. enz. Dus dat ga ik in de toekomst niet meer horen, hoop ik.
Hier stond Evita Peron ook ooit
We wilden nog wel een paar dingen bezichtigen en om mijn onderdanen te beschermen met de taxi naar de volgende bezienswaardigheid, Casa Rosada, 
het werkpaleis van de Argentijnse president wat staat aan de Plaza de Mayo (bij ons beter bekend als het plein van de dwaze moeders). Op het plein staan heel veel spandoeken en op de grond de afbeelding van de witte luier (het symbool van de dwaze moeders). 
Toen werd het tijd om wat te gaan drinken en daar hadden we café Tortoni voor uitgekozen. Wat een schitterende locatie is dit en terecht dat men zegt dat je hier geweest moet zijn. 
Mijn warme chocolademelk met cognac was super we hebben nog even zitten aarzelen of we hier zouden gaan eten maar uiteindelijk toch besloten om dat in een echt Argentijns restaurant te doen.
Wat een grote hoeveelheden vlees !
We hebben gekozen voor Aires Criollos en dat was geen verkeerde keuze. Alleen hebben we maar afgezien van ieder een porti vlees. Die hoeveelheden zijn niet meer normaal. We hadden 2 porties en een porti salade en dat was nog te veel. Toen we net hadden besteld belde de collega van Léon en vroeg of wij al hadden gegeten. Nee maar als je snel naar het restaurant komt dan kunnen we wel samen eten en zo gezegd, zo gedaan en hebben we heerlijk met zijn 4-en zitten eten. Daarna met taxi terug naar het hotel en mijn wonden gelikt. Pootje gaat niet goed. Verzorgd en nu maar hopen dat het morgen beter gaat.
