Bij de incheckbalie zit weer de mijnheer die mij de eerste keer € 60 afhandig maakte en ik besluit net als de tweede keer dat wanneer ik aan de beurt ben en bij hem moet komen ik mijn beurt voorbij laat gaan. Maar deze keer gaat het goed. Kom bij een oudere heer die wel gelijk over mijn zware koffer begint maar ik zeg, intussen gepokt en gemazeld, dat het komt omdat ik met de KLM uit Holland ben gekomen. Geen speld tussen te krijgen natuurlijk en hij doet verder niet moeilijk, koffer krijgt weer een label en hup gaat de band op. We vertrekken een kwartier te vroeg. Dat vind ik eigenlijk best hilarisch, ze vertrekken nooit op tijd altijd te vroeg.
Bij aankomst blijven we met drie personen bij de band achter en…..geen koffer. Gelijk doemt het spookbeeld op van de koffer van Alexandra. Band stopt en wij kijken elkaar een beetje verbaasd aan maar dan begint hij weer te lopen en komen onze koffers er aan. Alle drie met een rood label met HEAVY er op. Dat wist ik al en gelukkig zijn we weer herenigd. Voor het geval het een keertje misgaat heb ik van de week exact opgeschreven wat er in welke koffer zit.
Dan op naar Salta. Bij de uitgang op het vliegveld wordt er bijna om me gevochten. Nou ja om mij, ik denk eerder om mijn peso’s bij het afrekenen. Ik kies de man die het eerst op me afkwam maar als we bij zijn auto zijn zie ik geen meter. Vraag naar de meter maar die heeft hij niet dus ik ga niet mee. Hij is boos. Dan komen er weer een paar aasgieren op me afgelopen. Ik maak weer mijn keus en we lopen naar zijn auto. Een heel klein autootje en als hij de kofferbak opent moet ik eigenlijk heel hard lachen. Er ligt ook nog een gastank in. Hoe zou hij dat willen doen ? Hij roept een collega van hem en ze proberen toch mijn koffer achterin te duwen. Dom, want iedereen kan zien dat hem dat niet gaat lukken. Maar, hij weet de oplossing. Ik bij hem in de auto en zijn collega er achteraan met mijn koffer. Ik kijk hem verbaasd aan en vraag of hij van een andere wereld is. Dus weer terug. Bij de deur staan twee politiemannen en daar loop ik naartoe. Gelijk zijn alle aasgieren verdwenen. Ik vraag naar een taxi en vervolgens wordt dat netjes geregeld. Ik bedank de man met mijn charmantste glimlach en zo verdwijn ik richting stad. Ik heb het idee dat ik hier op moet passen. De weg heeft zijn beste jaren gehad en is duidelijk aan renovatie toe.
Als ik in het hotel ingecheckt ben en mijn voetjes heb verzorgd ga ik naar de balie en vraag of ze ook excursies hebben en leg uit dat ik niet veel kan lopen. Omdat ik overmorgen zelf met een huurauto naar Cafayate ga, wordt het die natuurlijk niet. We komen uit op Purmamarca. Stond ook op mijn lijstje dus prima. De baliemedewerker vraagt waarom ik niet een privé-chauffeur neem, die kan me overal naar toe rijden en hoef ik zo min mogelijk te lopen. Nou, dat gaat waarschijnlijk een boel geld kosten. Valt mee zegt hij en belt iemand. We maken een prijsje en morgenochtend om 7 uur word ik opgehaald en tot 5 uur staat er een auto met Engels-sprekende chauffeur tot mijn beschikking. Aantal kilometers geen probleem.
Vanavond het stadje even verkend. Mijn hotel ligt in het centrum dus dat is niet zo moeilijk. Wat een ontzettend leuk plaatsje is dit. Heel veel mooie gebouwen en op het plein zitten heel veel verliefde stelletjes en je zou er bijna zelf ook de kriebels van krijgen.
Ik loop een kerk binnen en die zit stampvol en er is een dienst aan de gang. Morgen nog eens uitvogelen of er iets bijzonders was. Het is een heerlijke zwoele avond.
Als ik op een terrasje wat heb gegeten en wil afrekenen komt de ober met zijn telefoon en klemt daar iets op, ongeveer een kwart van de grootte van zijn telefoon, en maakt de rekening die hij me laat zien. Is ok. Daarna scant hij mijn creditcard en komt er een schermpje waar ik met mijn vingertop moet tekenen. Hij vraagt of ik een bon wil. Eigenlijk niet maar ik wil nu wel eens zien hoe hij dat doet. Ik moet mijn e-mailadres invullen en hup, mijn telefoon zegt ping en ik heb de bon. Had ik nog niet eerder gezien.
