Wat een nacht. Ik besluit dat, als ik weer ergens kom waar ze ’s nachts de elektriciteit uitschakelen, ik een ander hotel ga zoeken. Ik heb mijn nachtrust veel te hard nodig. Dit werkt niet. Amber heeft me een paar keer een duw gegeven dat ik op mijn andere zij moest gaan liggen. Ik maakte te veel lawaai. Geradbraakt kom ik uit bed. Lag niet aan het bed maar rust dan niet uit. Achteraf gezien had ik bij mijn reservering, onder bijzonderheden, het wel kunnen lezen. Na het ontbijt besluiten we om weer naar Port Natales te gaan want we weten zeker dat we daar kunnen tanken en om problemen te voorkomen doen we dat maar. Daarna weer op weg terug naar Argentinië, hetzelfde hotel als van de week, Xelena in El Calafate. Bij de grens in Chili en later in Argentinië is het heel druk. Al met al kost ons dat zeker een uur. Niemand verwondert zich daarover, alles gaat heel gemoedelijk. In Chili vraag ik of de beambte het hek voor ons van slot wil halen. De douanebeambte zegt lachend nee en dan als verklaring: we houden je hier, doen we altijd met aardige mensen.

Helaas is het Baño bij de grenzen niet te gebruiken en zullen we het toch even op moeten houden. Gemakkelijk gezegd maar mijn blaas denkt daar toch anders over. Onderweg kijk ik uit naar een bosje of een heuveltje maar iets groter dan een molshoop komen we niet tegen. Als we boven op een heuvel zijn aangeland en in de verste verte voor en achter ons niets aan zien komen stoppen we en geven de plantjes water. Wat een opluchting !!! We hebben keurig de route-Miep gevolgd en ook de borden gaven op enig moment aan dat we de verharde weg moesten verlaten. Nou, dat hebben we geweten. Een ontzettend slechte weg met los grint en heel veel kuilen. Er komt geen eind aan, ruim 10 kilometer geitenweg. Je vraagt je af, ook al doen we echt wel voorzichtig, wanneer de auto het gaat begeven. Weer een stuk verder zien we een pick-up aan de kant van de weg staan. Een vrouw houdt ons aan en vraagt of ze een lift mag. Ze had een lekke band maar zag geen kans om het wiel, waar als we het goed begrepen ook iets mee aan de hand was, te wisselen. We horen van haar dat dit de short-cut is en we zo 125 kilometer afsnijden. Dat zal wel maar er zit geen orgaan meer op zijn plek, zo zijn we door elkaar gehusseld. In eerste instantie was het de bedoeling dat ze mee zou rijden tot El Calafate maar toen we langs een boerderij kwamen wilde ze er toch uit en proberen daar hulp te gaan halen. Het was een blanke Zuid-Afrikaanse maar woonde hier al 3 jaar en had intussen een verblijfsvergunning gekregen dus kon nu overal aan de slag en gaan wonen. Tegen vieren waren we in het hotel. Wat kleins gegeten en toen naar onze kamer. We hadden de koffers achtergelaten en die stonden al netjes op onze schitterende kamer met uitzicht op het meer. Amber heeft zich omgekleed en is in de zon gaan liggen. Ik wil even mijn administratie bijwerken en wat tuttelen op de kamer. Daarna een hapje gaan eten en mijn koffer zodanig ingepakt dat ik het hier mee zou moeten doen en de rest gaat met Amber mee terug naar Nederland. Morgenochtend gaan we in de gym wegen hoe zwaar de koffers zijn. Zal me benieuwen. Inmiddels toch weer laat geworden en nu lekker gaan slapen.