Ik ga vandaag naar Missionis in Argentinië en ga met openbaar vervoer dus op naar het busstation. Als ik eindelijk weet welke bus ik wil hebben sluit ik me aan in de rij en sta rustig 3 kwartier te wachten. Het is warm om niet te zeggen heet. Maar als die anderen het doen waarom zou ik het dan niet kunnen. Eindelijk komt er een redelijk aftandse bus maar hij rijdt. Ik betaal maar schijnbaar is het biljet te groot en een jongeman, die al in de bus zit, gaat er met mijn geld van door.

Blijkt naar een taxi-chauffeur om te wisselen. Als hij terugkomt geef ik hem een big-smile. Zodra alles afgehandeld is met de chauffeur kijk ik de bus in, weinig plek maar mijn redder in nood zwaait dat er plek is naast hem. We voeren een gesprek in duits/frans/engels en ik kom te weten dat hij vanmiddag een examen heeft. Geen idee waarin.  Hij wil later gaan werken in Argentinië dat is duidelijk hier het beloofde land. Blijft wel wonen in Paraguay. Hij tekent uit hoe de familie in elkaar zit. Hij heeft nog een zus en broer. Pa is er niet meer. Wel een oma en opa en nog een overgrootmoeder. Ik vraag hoe oud die is. Hij begint te rekenen en dat is 76. Ik schrijf op zijn briefje 75 en wijs naar mezelf. Hij begint smakelijk te lachen en gelooft het niet. Dan laat ik hem mijn identiteitskaart zien en hij pakt zijn telefoon en rekent uit hoe oud ik dan ben. Blijft me verbaasd aan zitten kijken.
Bij de grens blijft iedereen zitten. Ik dus ook maar dan komen ze de papieren controleren en moet ik eruit. Mijn schaduw gaat mee en doet het woord. Vind dit wel leuk, versta er geen woord van en krijg weer een stempel. Bus heeft netjes op ons gewacht. Je moet hier geen haast hebben in ieder geval. We rijden een paar kilometer en dan stopt de bus weer. Iedereen eruit want de bus gaat niet verder. Dit is de Argentijnse grens en gelukkig krijg ik weer een stempel. Daarna in een andere bus naar de terminal die aan de andere kant van de stad is. Halverwege gaat mijn reisgenoot eruit. Hij geeft me een kushand en staat buiten te zwaaien tot we uit zicht zijn. Lekker knulletje. Dan is het uitzoeken hoe ik bij de ruïnes van Missionis kom. Word van het kastje naar de muur gestuurd. De prijzen om me daar te brengen, op me te wachten en weer terug te brengen beginnen bij $250. Ik loop weg maar een chauffeur komt achter me aan. Hij wil me brengen voor 200. Ik schud vastberaden mijn hoofd. Uiteindelijk uitgekomen op 100. Nog een hoop geld maar het is wel een kleine 50 kilometer en een uur wachten. Hij rijdt als een bezetene en ik snoer mijn gordel maar wat strakker. De ‘nederzetting’ want ik heb er geen ander woord voor valt tegen. Is dit het nu waar Hitler en andere nazi-kopstukken misschien hebben geleefd voor ze naar een comfortabeler onderkomen werden gebracht. Het idee dat die hier ook rond hebben gelopen doet vreemd aan. Natuurlijk weet ik dat er net zoveel theorieën voor als tegen zijn maar het blijft een vreemd idee. Ik wil hier weg en de taxichauffeur vraag ik om me naar de grens te brengen dan mis ik in ieder geval een rit met de bus door Posadas. Hij ruikt de stal en ja hoor kon niet uitblijven, hij wordt aangehouden en krijgt een bekeuring. Hij vroeg er ook om. Bij het afrekenen probeert hij extra geld van me te krijgen maar ik laat hem het papiertje zien waarop hij zelf $ 100 heeft geschreven. Ik geef hem dus niks extra’s. Afspraak is afspraak. Ben pas om 8 uur in het hotel. Ga zo nog wat eten en dan wat lezen. Er zijn betere dagen geweest.

Author

Van jongs af aan heeft reizen me gefascineerd. Was toen niet in de gelegenheid om dat te verwezenlijken maar haal nu dubbel en dwars de achterstand in. Geniet met volle teugen van al die mooie plekken op deze wereld en niet te vergeten van de veelzijdigheid van zijn bewoners. Probeer zoveel mogelijk uit het leven te halen want de eeuwigheid is me nooit beloofd.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *