Dit is niet mijn dag

Ik was al wakker voor de wekker afliep. Slecht geslapen en doodmoe. De laatste spullen in de handbagage gestopt en toen voor ons galgenmaaltje aan boord van de Luminosa naar deck 9. Daarna was het tijd om voet aan wal te zetten.

Geweldige koppijn en de doliprane hielp ook niet. Onze bagage stond in een grote hal netjes op ons te wachten. Gelukkig was er een kruier die onze koffers kon sjouwen. Heel snel hadden we een taxi die ons naar het vliegveld bracht. Toen we na een uurtje rijden daar bijna waren zat ik na te denken hoe ik het allemaal moest regelen met de bagage als we aankwamen. We hadden ook een blauwe tas met oranje hengsels van Lindy bij ons die niet op slot kon. Misschien moest ik die maar laten sealen. In gedachten liep ik alle handelingen door en ineens realiseerde ik me dat ik die tas niet op de kar bij de kruier had gezet. Goed, niet lang geaarzeld en de chauffeur gevraagd om terug naar de terminal te rijden om alsnog de tas op te halen. Lindy zag de rit niet zitten dus hebben we haar eerst bij het vliegveld gedropt.

Dat ging niet van een leien dakje

Het ging nog niet zo gemakkelijk om de tas terug te krijgen. Op enig moment bemoeiden 6 mensen zich ermee. Iedereen kon wel zeggen dat hij zijn koffer was vergeten, werd me verteld, en hoe kon ik bewijzen dat ik net van boord was gekomen? Nou dat kon ik, want ik had om een stempel in mijn paspoort gevraagd toen we de douane passeerden. Pluspuntje dus. Iemand van de schoonmaakdienst? kwam langs en hoorde de discussie en bemoeide zich ermee. In eerste instantie werd hij door de geüniformeerde mannen afgebekt maar toen hij zei dat er nog bagage stond en hij op mijn vraag of het een blauwe reistas met oranje hengsels was, ja zei, veranderde de stemming en werd hij wel serieus genomen. Wat zijn het toch een stelletje machtswellustelingen. Ik vind ze in Amerika het ergste. Trek ze een uniform aan en dan reageren ze gelijk alsof ze een superieur ras zijn. Gelukkig had ik mijn toegangskaart van het schip nog maar daar stond uiteraard mijn naam op. Op het label aan de tas stond Lindy. Ging het bijna nog mis maar… ik had het nummer van het bagagelabel van de koffers gelukkig bij me. Ppffttt toen werd de tas nog een keer gecheckt en ja hoor, daarna werd hij overhandigd en konden we vertrekken.

En weer richting airport

Ik had de taxichauffeur, toen we bij de terminal aankwamen, gevraagd om met me mee te lopen. Ik vond dat veiliger want al onze bagage lag in zijn auto en ik moest er niet aandenken dat hij daarmee aan de haal zou gaan. Voor alle zekerheid had ik wel een foto van zijn nummerplaat en taxinummer genomen. Ok, terug naar het vliegveld. Na een vermogen te hebben betaald aan taxikosten ging de chauffeur een karretje voor me zoeken. Hij kwam terug met een kar, stapelde er alles op en ging naar binnen om Lindy te zoeken. Die was nergens te bekennen. Toen kwam er een hele grote blanke man op me af en begon tegen mij te schelden. Ik verstond er geen woord van, haalde mijn schouders op en trok mijn meest onnozele gezicht (daar heb ik geen enkel probleem mee, overigens). Hij begon mijn bagage van de kar af te gooien.

De taxichauffeur kwam aangerend en de twee stonden als kemphanen tegenover elkaar. Snel kwamen er wat security mensen aan en probeerden mijn chauffeur vast te pakken terwijl hij helemaal niets had gedaan. Ik ben voor de chauffeur gaan staan zodat ze hem niets konden doen. Ik vertelde ze wat er aan de hand was en toen werd de grote blanke man weggestuurd. Door dit voorval van heel dichtbij meegemaakt te hebben dus weer eens kunnen zien hoe racistisch ze daar reageren. Mijn chauffeur komt uit Haïti en heeft een donkere huidskleur.

Zonder ook maar te vragen wat er aan de hand was, namen ze aan dat hij de schuldige was. Toen iedereen weer was vertrokken pakte hij mijn beide handen en met tranen in zijn ogen gaf hij me op beide wangen een kus.

Inchecken

Nadat Lindy was verschenen gingen we samen naar de incheckbalie. Via priority konden we gelijk inchecken en de hele wachtrij omzeilen. Dat is toch iedere keer een leuke bijkomstigheid. De behulpzame dame moest weer een hele administratie voeren om alle labels te printen en aan te melden dat we eraan kwamen. We checkten drie koffers in en de dame stelde me voor om ook mijn handbagage in te checken. Er waren geen extra kosten aan verbonden, zei ze. Dat leek me geen goed idee want daar zaten al mijn waardevolle spullen in. Dus heel vriendelijk voor het aanbod bedankt. Op naar de douane en de controle van de handbagage.

Hoe dom kun je zijn

De douane ging prima maar daarna was het gedaan met ons geluk. Ik had, heel stevig ingepakt, 5 kleine flesjes drank van ieder 200 ml in mijn handbagage. Het was in de winkel waar ik het had gekocht geseald. STOM ! Alsof ik voor de eerste keer ging vliegen. De beveiligingsbeambte stelde voor dat ik alsnog een van de handbagage koffertjes in ging checken en daar de drank in zou doen. Alles gereorganiseerd en ik terug met koffertje met drank. Er stond inmiddels een ontzettend lange rij. Dat zou zeker een uur gaan duren en Lindy zat bij de security, met de rest van de handbagage, netjes op me te wachten.

Hulp van een lieve beambte

Ik heb toen een AirFrance beambte aangesproken en mijn instapkaart laten zien. Verteld dat mijn dochter (leugentje om bestwil) deze tas niet als handbagage mee mocht nemen en dat ik die alsnog in moest checken. De stickers met priority en rolstoelgebruiker zaten er gelukkig aan. Gevraagd of ik de tas ergens af mocht geven om niet in de rij te hoeven staan. Dat zou wat moeilijk gaan maar hij wilde dat wel voor me regelen. En zo geschiedde. Hij ging met de handbagage en mijn instapkaart naar de incheckbalie. Dat was snel geregeld. Terug naar de douane. Daar aan een dame bij de ingang gevraagd of ik gebruik mocht maken van de priority-lane. Verteld wat er was gebeurd en dat mijn dochter daarachter zat te wachten en niet zo lang alleen kon zijn. Dat was gelukkig geen probleem.

Maar we zijn er nog niet

Wie dacht dat het toen gesmeerd ging, heeft het mis. Ik kwam bij de douane en daar klopte het niet. Hoe kon ik nu uitchecken in Amerika als ik er niet was. Uitgelegd hoe het was gegaan. Een van de beveiligingsmensen die in het gedeelte werkzaam was waar Lindy zat en mij eerder had begeleid uit dat gedeelte naar de algemene ruimtes zag me en zei tegen Lindy dat hij me zou gaan halen. Hij bevestigde tegen de douanier dat het inderdaad was gegaan zoals ik had verteld en zo was het cirkeltje weer rond en konden we eindelijk verder.

En dan is er koffie

Toen was het echt tijd voor koffie. We waren veel te vroeg op het vliegveld maar we hadden onvoldoende tijd om in Miami nog wat leuks te gaan doen. Daar had ik eerlijk gezegd ook geen zin in. Dus na een paar uur wachten werden we als eerste aan boord gebracht. Lekker relaxt is dat. Lindy begon gelijk met een film uit te zoeken maar daar zou ze weinig van zien, bleek achteraf.

Ik had lekker veel beenruimte want de stoel voor mij is weggehaald. Op de plek van de stoel zit een luik dat dienst doet als nooduitgang. Na een redelijk goed diner werden de lichten gedoofd en vlogen we de nacht in, richting huis.