Een rib uit mijn lijf want omgerekend is dat toch mooi € 2,86.
Slecht geslapen, mijn voeten doen zeer. Vanmorgen goed verzorgd en daarna compeed er op. Zo zou het moeten kunnen vandaag. Bij het uitchecken in het hotel zie ik in de hal een vitrine waar allemaal mooie dingen in staan. Blijkt een souvenirkast van de eigenaar te zijn. Maar wat schetst mijn verbazing dat in de kast (met drie sloten !!) ook 2 KLM-huisjes staan. Ik vertel de man achter de balie dat ik die ook spaar en het erg leuk vind dat ik die nu hier, aan de andere kant van de wereld, ook tegen kom. Ik laat hem een foto zien van een gedeelte van mijn verzameling. Hij is intussen druk aan het bellen en komt met een brede glimlach naar me toe. Als ik die 2 huisjes graag wil hebben dan wil de eigenaar wel over zijn hart strijken en me die voor 400.000 guarani’s verkopen. Eigenlijk wil hij er niet vanaf maar….voor een aardige dame wil hij wel iets doen. Kan me voorstellen want dat is omgerekend bijna € 60 voor 2 huisjes. Ik vertel hem dat ik die ook heb maar als hij er van mij wil kopen voor die prijs dan kan dat geregeld worden. Net zoveel als hij wil. Ik heb niet de indruk dat we tot een deal komen.
Daarna met de taxi naar het vliegveld, niet om te gaan vliegen maar daar heb ik een auto gehuurd en als ik terugkom ga ik wel vliegen. Onderweg naar Ybycui word ik er niet vrolijker op. Wat een naargeestige boel is het hier. Bij ieder verkeerslicht komen de bedelaars en verkopers in horden op je af en als je nee schudt geven ze een tik tegen de auto. Van alles wordt er te koop aangeboden, zakjes mais, fruit, sinaasappelsap, caps en niet te vergeten plastic regenjassen. Wassen je voorruit ook al zeg je nee en ja als ze dan niets krijgen worden ze boos.
Er wordt ook van alles langs de kant van de weg aangeboden. Hele meublementen, koelkasten zo oud en roestig dat ik me afvraag of die nog wel werken, wasmachines en noem eigenlijk alles maar op wat je in een huis kunt gebruiken.
Als ik iets verder ben staan er overal vrijstaande hutten. Volgens mij is het vandaag wasdag want overal hangt die te drogen. Bij ieder huis staat minimaal 1 koe maar wat ik niet begrijp dat die zo ontzettend mager zijn terwijl er gras in overvloed is.
Ik kom zonder te vragen in Ybycui maar daar moet ik wel de weg vragen naar het parkje waar ik voor 2 nachten een huisje heb gehuurd. Het ziet er verlaten uit en als ik me via de Whatsapp bij ze meldt komt er gelijk iemand me tegemoet lopen. Hij laat het huisje zien, keuken, grote woonkamer van 6,5*8 waar overigens bijna niets in staat maar wel en paar grote propellers voor frisse lucht zorgen en 2 aparte slaapkamers. In de slaapkamer is airco maar daar heb je echt oordopjes bij nodig om te kunnen slapen. Alles is oud en versleten. Ga even op het bed liggen. Hmmmm ben benieuwd hoe dat gaat vannacht. Ben er niet kapot van maar om nu nog iets anders te gaan zoeken in deze hitte heb ik ook niet echt veel zin in. Ik laat mijn koffers nog even in de auto en bedenk wat ik zal doen. Het blijkt inderdaad dat ik de enige ben, dat vooruitzicht voor de nacht staat me niet erg aan eerlijk gezegd. Ik besluit toch te blijven. De jongeman die me tegemoet kwam lopen begint gelijk met het schoonmaken van het zwembad en later gaat hij het gras maaien. Hij doet zijn best om het me allemaal naar de zin te maken. Aan hem ligt het niet.
Als hij klaar is met zijn werk beduidt hij dat ik achter hem aan moet rijden en hij brengt me bij een restaurant. Die naam mag het eigenlijk niet hebben maar de soep is niet verkeerd en de kip, lekker kruidig, smaakt ook prima. Ik drink er 2 flesjes fris bij en moet de lieve som van 20.000 guarani’s betalen. Een rib uit mijn lijf want omgerekend is dat toch mooi € 2,86.
Terug naar mijn slaapplaats en als ik daar even buiten zit komt de jongeman ook weer terug en gaat verder met het grasmaaien. Ik besluit te gaan zwemmen en vergeet even dat er nog iemand op het terrein is. Terwijl ik in het water plons zie ik Hugo (zo heet de jongeman, zo ver zijn we al gevorderd) omkijken terwijl hij achter de maaier loopt. Had hij beter niet kunnen doen want even later doet zijn maaier het niet meer. Hij is over de draad gereden en die is nu in tweeën. Als ik later onder het afdakje zit komt Hugo bij me zitten en heeft een telefoongesprek, waarschijnlijk met de eigenaar, en alhoewel ik er geen woord van kan verstaan weet ik wel dat het er niet vriendelijk aan toegaat. Als het gesprek afgelopen is krijgt hij kort daarop een foto binnen. Omdat ik aan de andere kant van de tafel zit zie ik dat het een trouwfoto van mij is, daar waar Camemi op mijn schoot zit. Hij ziet dat ik het zie en wijst op Theo en ik denk dat hij vraagt waarom ik alleen ben. Ik wijs naar boven en om het duidelijk te maken maakt hij het bekende handgebaar over de keel. Ik knik. Hoe lang: al vier jaar. Trekt een zielig gezicht. Wijst dan weer op de foto en steekt zijn duim op. Wat heerlijk om zo zonder woorden een gesprek te voeren.
Even later staat hij op en gebaart me mee te gaan naar de poort en doet die, als hij met de auto van het terrein af is, dicht. Ik schiet in de lach. Het zijn echt een paar latjes en touwtjes die als hek dienen. Een beetje wind en het ligt aan diggelen. Hugo verdwijnt en nu ben ik echt moederziel alleen. Zal me maar niet druk maken dat helpt toch niet maar echt happy ben ik er ook niet mee vooral ook omdat de deuren niet goed op slot kunnen. Ik loop terug naar mijn hut en het is intussen donker aan het worden en de muggen zijn wakker dus maar goed insmeren. Binnen een half uur is het pikdonker. Geen wifi en mijn dagbundel is ook al op dus besluit ik om na het schrijven van mij verhaaltje maar om naar bed te gaan.
