El Tren del fin del Mundo
Hele mooie vergezichten en meren gezien. De bossen zijn prachtig maar opvallend hoe weinig dieren hier wonen. In totaal maar zo’n 20-tal zoogdieren maar wel 90 vogelsoorten. Veel kelpganzen. De mannetjes zijn wit met zwarte snavel. De vrouwtjes zijn donker en hebben een licht snavel. Beiden hebben gele poten. Ook waren er heel veel witte zwanen met zwarte halzen. Wel enkele beverburchten gezien maar de beesten zelf lieten zich niet zien. Jammer. Op een plaats midden in het park eindigt National Route 3. Die loopt van Alaska naar Ushuaia. Iemand heeft er 8 jaar over gedaan om dit traject te lopen. Ushuaia wordt dan ook wel Del fin del Mundo genoemd. Dat interpreteren ze op alle mogelijke manieren. Het treintje werd vroeger gebruikt om de gevangenen het bos in te brengen om bomen te hakken en zo in de houtvoorraad te voorzien. Schitterende natuur, eigenlijk van alles wat, watervallen, bergen, grasland, veel afgehakte bomen en beekjes die als zilveren linten door het landschap kronkelen.
Bij een meer ligt heel veel zeewier en is niet net als bij ons voornamelijk zwart maar is goudkleurig. 
Bij het zuidelijkste postkantoortje op aarde, midden in het park, halen we een stempel in ons paspoort. Het is er onwijs druk maar wij zijn gelukkig net op tijd. Er is één oude man die helpt en aangezien je er ook souvenirs, kaarten en postzegels kunt kopen moet je wel geduld hebben. Hij is heel aardig en vraagt waar we vandaan komen. Uit Holland en ja dan krijgen we een heel verhaal. Argentinië is een land met heel belangrijke mensen. Maxima onze koningin, de Paus die het in het Vaticaan voor het zeggen heeft en hij als belangrijk persoon op het postkantoor. We krijgen een extra stempel van hem en een big smile! Een oude mevrouw wilde voordringen en dat moet je natuurlijk niet bij mij doen. Ze vroeg aan onze alleraardigste gids Luciano of ze voor mocht. Maar hij was onverbiddelijk. Toen werd ze heel vervelend en stond op enig moment te stampvoeten ze moest en zou een stempel hebben. Laten wij dat nu ook willen. Ik had Amber al gewaarschuwd: als ze echt voordringt sleep ik ze terug. Die heeft dan zoiets van: ik hoor hier niet bij maar ik hoefde gelukkig niet in te grijpen. Samen met een Amerikaanse hebben we haar vakkundig laten weten dat ze op moest hoepelen en achteraan aan moest sluiten. Eindelijk droop ze mopperend af maar niet nadat ze ons bitches had genoemd. Klopt, kan ik ook zijn ! Na nog een aantal mooie plekjes te hebben bezocht zijn we aan de rand van een meer gestopt en kregen we een glaasje met Argentijnse Legui likeur. Ik bof dan want Amber lust dat niet. Was lekker maar heel zoet. 
De gids en een heel mooi meisje hadden wel oog voor elkaar en het was leuk om te zien hoe zoiets dan gaat. Ik heb een foto van de twee gemaakt en later naar ze toegestuurd. Allebei blij.
Terug in de stad hadden we nog net tijd om snel een hapje te eten. Op weg naar restaurant 137 zagen we dat op verschillende plekken in de hoofdstraat mensen bezig waren om met de hand zebrastrepen aan te brengen. Waarschijnlijk een groepje actieve bewoners. De verf stonk !! De tranen sprongen in je ogen. We kwamen ook weer langs het huis waar gisteren spontaan iemand in het open raam een aria stond te zingen maar nu was het er waarschijnlijk niet de tijd voor. Wel een foto genomen van het bijzondere huis.
Toen was het tijd om ons in te schepen op een hele grote catamaran waarmee we het Beaglekanaal op zijn gegaan. Op de diverse eilanden lagen zeeleeuwen met hun jongen en vaak waren de mannetjes ook in de buurt. Wat zijn die toch groot. Variëren in gewicht van 350 kg tot uitschieters naar 800 kg. Heel veel vogels gezien. Helaas weet ik niet de namen.
We zijn heel dicht langs de eilandjes gevaren en bij het beroemde lighthouse weer gekeerd.
Toen we voet aan wal zetten hadden we maar 6 minuten om onze shuttle naar het hotel te halen. Snel daar naartoe gelopen en net gehaald. Mijn conditie moet nog wat opgevijzeld worden. Gelukkig gaat het met mijn voet beter alhoewel hij vandaag toch een kleine oplazer heeft gekregen met het wandelen in het park. Morgen mijn voet maar een rustdag geven want de echte wandeldagen moeten nog beginnen. Klein hapje in het hotel gegeten. We hebben eigenlijk allebei geen honger, volgens mij moet onze lijn daar wel bij varen. In mijn agenda had ik nog staan dat de vlucht van morgen om 07.05 uur is maar gelukkig kreeg ik een bericht van Aerolineas Argentinas dat de vlucht om 11.05 uur was. We waren daar allebei heel blij mee nu had ik gelukkig even tijd om wat op facebook bij te lezen. Plaatsen gaat niet zo gemakkelijk en ook reacties plaatsen lukt niet altijd. Wat dat betreft is het best behelpen. Gelukkig gaat mailen met horten en stoten wel en kan René mijn blog en foto’s plaatsen, waar ik heel blij mee ben.
