En toen werd ik wakker in China……

Voor ik uit het hotel vertrek maak ik nog even foto’s van de Chinese aspecten in mijn kamer, zelfs mijn kamerjas is een kimono. Ik vond het leuk.

Bij de receptie heb ik later gevraagd of alle kamers zo zijn, nee ze hebben bruidskamers, maar vonden dat geen gepaste kamer voor mij omdat ik alleen ben, maar ze hebben ook nog nog diverse andere thema’s, waaronder een Parijse kamer. Of ik die wil zien ? Ja, prima. Ze laten me een kamer suite zien. Hier zou ik denk ik een beetje depri zijn geworden. Kamer is zo overvol met allemaal Franse accenten dat het een beetje TE veel van het goede is. Als mijn wekker afloopt (een muziekje) stopt die ineens. Vreemd maar dan blijkt dat Amber me al een uur probeert te bellen maar mijn telefoon zet ik hier uit.

Ik moet voor haar het e.e.a. regelen zo snel mogelijk regelen. Ze is in Bousquet en wil een Franse bankrekening openen. Om dat de realiseren heb je een woonadres nodig en om dat te bewijzen moet je een rekening van EDF of telefoon op je naam hebben staan op het bewuste adres. Ik heb haar in december als mede-bewoonster bij EDF erbij gezet. Dat uitgeprint en daarmee gewapend gaat ze naar Credit Agricole. Nee mevrouw dat is niet goed het moet niet een verklaring zijn maar een rekening. Ok, geen probleem. Ik log in bij EDF maar de laatste rekening is van november en die staat nog alleen op mijn naam dus een probleempje. Maar ze willen ook genoegen nemen met een attestation d’Hebergement. Ok ! Ik schrijf een mail en zet daarin alles wat op het formulier staat en stuur dat naar de bank, inclusief een copy van mijn paspoort en op een apart papiertje mijn handtekening met de datum. Je gelooft het niet….niet goed ik moet het formulier uitprinten en ondertekenen en dan terugsturen. Dus naar beneden en bij de receptie vragen of ik ze een email mag sturen en of zij de bijlage willen printen. Uiteraard geen enkel probleem. Maar in mijn haast om dat allemaal te doen, ik moet tenslotte ook uitchecken en nog een stukje rijden, pak ik mijn verlengsnoeren maar vergeet dat mijn telefoon nog ligt op te laden. Die valt met een klap op de grond. Vertwijfeld kijk ik er naar maar hij vertoont gelukkig geen barsten en gaat aan en uit. Later als ik het formulier wil fotograferen om naar de bank te sturen zie ik dat ik er geen normale foto’s meer mee kan maken. Aan één kant vertoont het een zwarte balk. Ik zet hem uit en weer aan maar het blijft zo. Het huilen staat me nader dan het lachen. Ik kan een heleboel hebben maar kom niet aan mijn apparatuur !! Zoek of ze in Encarnacion een Applestore hebben. Ja maar die is aan de andere kant van de stad en voor ik daar ben is de winkel gesloten tot half 3. Ik besluit vandaag dan maar naar Asuncion te rijden en morgenochtend vroeg daar te proberen of  ze iets bij Apple voor me kunnen doen. Mijn plan was om tot driekwart te rijden en morgen verder maar dat plan verandert nu dus.

Ik doe alles op mijn gemakje, heb vreselijk de pest in en rij daarna nog een keer door de stad en dan ga ik richting Asuncion. Zo’n kleine 400 kilometer, althans zoals ik wil rijden. Rij door beboste gedeeltes maar wel op een verharde weg. Op enig moment bedenk ik dat ik mijn vriendje Harry, van PC070 een geweldig bedrijf voor computerhulp op de Fred in Den Haag, moet vragen of mijn telefoon eventueel gemaakt kan worden of dat hij met dat euvel opgestuurd moet worden. Zet de auto langs de kant van de weg en sms Harry. Terwijl ik daar sta rijdt er een auto heel dicht langs me, die op zijn beurt net weer wordt ingehaald door een vrachtauto. De auto rijdt heel langzaam verder en stopt dan ook in de berm. Al snel komen er twee vrouwen en een man uit. Ze staan in de berm te praten en kijken mijn kant uit. De vrouwen gaan richting bos en blijven daar in de schaduw staan en de man komt mijn richting uitgelopen. Ik blijf in de auto met de deur op slot en open aan de bijrijderskant het raampje. Via mijn vertaalprogramma geeft hij aan dat hij een lekke band heeft, wel een reserveband maar geen krik. Ik zeg dat ik die wel heb en rijd mijn auto net voorbij die van hem. Inderdaad is zijn linker achterband plat. We halen mijn bagage uit de kofferbak en gaan op zoek naar de krik. Ik weet zeker dat ik die bij me heb want dat heb ik gecontroleerd toen ik de auto in ontvangst naam. Vervolgens gaat hij aan het werk. Ik vraag of hij de auto op de handrem heeft gezet. Oh nee, sorry. Ik krijg een duim. Er komen niet veel auto’s langs maar die langs komen beduid ik dat ze een beetje afstand moeten houden. Ik heb hem zijn auto al meer in de berm laten zetten. Later vraagt hij, via mijn vertaalcomputer, of ik dat vaker mee heb gemaakt. Ik ben zo geroutineerd. Gelukkig niet te vaak maar het zijn wel de beginselen bij het verwisselen van een lekke band. Terwijl hij bezig is komt zijn vrouw en vraagt of ik een foto wil maken. Baal als een stekker als ik moet vertellen dat mijn telefoon geen goede foto’s maakt maar bedenk me ineens dat ik ook met de iPad foto’s kan maken. Als de band er weer op zit, en mijn spullen weer in de auto staan nemen we afscheid maar niet nadat we de FB-namen hebben uitgewisseld en ik van alle drie, oma is er intussen ook bijgekomen, een knuffel heb gekregen. Weer een goede daad gedaan vandaag.

De reis duurt veel langer dan ik had verwacht maar ja wat wil je als je op de meeste plekken maximaal 60 mag rijden. Wel lekker relaxt en om mijn humeur niet verder te verpesten om een kapotte telefoon, althans waar ik geen foto’s meer mee kan maken, zet ik maar een luisterboek op. Het is een spannend boek en alhoewel de rit best lang is, verveel ik me geen moment. In de buurt van Asuncion zoek ik via booking een hotel en beland in een geweldig mooi hotel waar gelukkig Engels wordt gesproken.