Onze 12e dag en wat hebben we al een boel gedaan en beleefd. Gelukkig hebben we allebei ons blog en de foto’s om het nog een keertje te beleven. Om half 11 reden we weg. We hadden gezien dat het maar een paar honderd kilometer was maar onderweg blijkt toch dat het verder is dan we dachten. Geen probleem we hebben de hele dag de tijd. We rijden door schitterende natuur met weidse vergezichten en zien hier en daar de guanacos lopen, afgewisseld met wilde paarden. Bij een meer staan flamingo’s mooi te wezen. De twijfel slaat op enig moment even toe of we toch wel op de goede weg zitten. Dat komt omdat google maps aangeeft dat we offroad zitten. Dat is natuurlijk niet zo want we rijden gewoon op een verharde weg. Er is echt tientallen kilometers helemaal niets leefbaars te zien. Eindelijk zien we een bord dat we over 20 kilometer een nederzetting kunnen verwachten en dat klopt. Een hotel en een benzinepomp met een cafetaria, dat is alles. We gooien de tank vol, want we willen in ieder geval niet net als van de week in ons piepzak zitten. Volgens de pompbediende zitten we goed. Eigenlijk knap dat hij dat weet want het plaatsje waar we naartoe moeten kent hij niet. Gelukkig is er wifi en kunnen we de route downloaden. Het lijkt inderdaad alsof we goed zitten. Ik ben pas gerust als we er zijn. Over 200 kilometer zullen we het weten. Intussen worden de bordjes met: slecht wegdek, veelvuldiger. Op enig moment krijgen we van de route Miep op dat we rechtsaf moeten. Dat is eigenlijk een karrenspoor en zeer slechte weg. Na een paar kilometer zucht Amber dat ze toch niet hoopt dat we de volgende 100 kilometer deze weg houden. Harder dan stapvoets is eigenlijk niet verantwoord. We rijden gestaag verder en ja hoor dan komen we bij de grens. 
We gaan het Argentijnse douanekantoortje in en worden geholpen door een alleraardigste beambte die ons ook weet te vertellen dat we over 5 kilometer de douanepost van Chili bereiken. Klopt alleen is daar helaas net van de andere kant een bus met vakantiegangers gearriveerd, die ook allemaal willen uitchecken. Gaat toch nog redelijk vlot. Krijgen stempel in ons paspoort en op naar het volgende loket. Daar wordt de auto ook goedgekeurd en nu alleen nog onze bagage. We zijn ontzettend blij dat we allebei onze grote koffer in het hotel hebben achtergelaten, we komen daar later weer terug, en nu alleen handbagage bij ons hebben. We treffen weer een aardige beambte en zij gaat met ons mee om de bagage te controleren en nadat die haar goedkeuring kan wegdragen rolt ze het hek open en rijden we Chili echt binnen. Ze wuift ons na. Ook hier alles weer ontzettend relaxt. De weg in Chili is uitstekend en met nog zo’n 25 kilometer te gaan en de zon op ons gezicht rijden we vrolijk verder. Dan, eigenlijk sneller dan we hadden verwacht, zijn we er. Een klein hotel, midden in het kale landschap. Eigenlijk een grote blokhut. Ik had Amber er al voor gewaarschuwd. Na de goede hotels van de afgelopen week was dit even iets anders. Maar ja, je wilt de natuur in en dan zul je je ook aan moeten passen. Het is er wel gemoedelijk en de open haard brandt lekker. We krijgen te horen dat er pas om half 7 elektriciteit is. Dan gaat het aggregaat aan en om 1 uur weer uit. Ik realiseer me dat ik dan een probleem heb met mijn apneu-apparaat. Afgesproken wordt dat wanneer ik echt niet kan slapen de eigenaresse wakker mag maken, ze zal ons vertellen waar haar slaapkamer is, en dan zet ze het aggregaat weer aan. Aangezien het hotel heel gehorig is ben ik bang dat er anders een paar mensen niet kunnen slapen.
