Na de indrukwekkende dag van gisteren starten we vol goede moed aan dag 2. De Franse jongeman is vervangen door een Zwitserse en verder zijn er nog een vader en een zoon uit Chili. Dus nu met 8 man. Is nog goed te doen en we krijgen voldoende aandacht van de vrouwelijke gids, dezelfde als gisteren. Alhoewel ik op enig moment in de groep ter discussie heb gesteld om het verhaal in het Engels te houden en dat zoonlief, die goed Engels spreekt, het vertaalt naar het Spaans aan zijn vader. Ik heb tenslotte geboekt voor een Engelse excursie. Nemen de 2 Chilenen me niet in dank af. De jongen uit Zwitserland eigenlijk ook niet want zegt dat hij er best veel van opsteekt door het in beide talen te horen. Geeft een meerwaarde dus vraag ik of hij dan verschillende verhalen hoort. De basis is gelijk maar er zijn aanvullingen in het Spaans. Kijk, en dat is nu juist mijn bezwaar. We gaan dus een beetje morrend verder in het Engels.
Vandaag is de Zuidkant van het eiland, langs de oceaan, en het Oosten aan de beurt.
We starten in Vinapu, zie later op de kaart dat het praktisch naast de landingsbaan ligt. Hier kun je zien hoe er verschillende manieren zijn geweest om de beelden ooit uit de rotsen te houwen. Maar eerlijk gezegd vind ik hier de kustlijn interessanter. Het waait behoorlijk en de golven beuken op de rotsen. Prachtig. Hier kan ik wel een hele dag naar kijken.
Maar we gaan verder al blijven we vandaag wel de Oceaan volgen. We komen bij Akahana. Hier kun je diverse stadia zien van de uitgehouwen beelden. Ook zijn hier diverse grotten waar de mensen in hebben geleefd. Buiten buldert de wind om de rotsen en kun je elkaar niet verstaan en zo stap je zo’n cave binnen en is het doodstil. Lekker Zen !
Overal liggen stukken van beelden. Als ze tijdens het transport kapot gingen dan lieten ze het gewoon liggen waar het lag. We beklimmen weer een berg en aangezien het ontzettend warm is, was dat geen peulenschilletje maar het lukt en dan word je toch wel beloond met weer een prachtig uitzicht. In de verte is zelfs Tongariki te zien en ja daar doen we het toch allemaal een klein beetje voor.
Dat is onze volgende stop en tevens de laatste. Alle beelden zijn nog heel en staan keurig op het platform. Zowel hier, maar ook op nog een paar andere plaatsen had ik zo’n ondefinieerbaar gevoel. Hetzelfde als ik ook bij Stonehenge en bij Delphi had. Er hangt iets in de lucht maar je weet niet wat. Een vriend van me noemde het mystiek en inderdaad dat is denk ik het juiste woord.
Het waren twee bijzondere dagen met heel veel geschiedenis. Ik heb er een beetje van aan het papier toevertrouwd zonder hopelijk vervelend te worden.
