We moesten vroeg op pad want we wilden, als het enigszins kon, rond 1 uur boven op de berg zijn. Gelukkig heb ik een sportieve gids en die was er ook voor te porren om de Huangshan, een bergketen van 72 pieken, of ook wel gele berg genoemd, te gaan beklimmen. Er is niets geels op de berg te bekennen maar heeft zijn naam te danken aan een legende van de Yang dynastie. In deze legende wordt de berg omschreven als de plek waar na lang zoeken een elixer voor onsterfelijkheid werd gevonden.
Op de weg er naar toe zat ik de bedenken dat ik gisteren van de Boeddhist te horen heb gekregen dat ik oud word dus maak ik me maar geen zorgen om het rijgedrag van de chauffeur. Maar als dit een examenrit was geweest had ik het afgebroken en de auto aan de kant gezet. Ik probeer er maar zo weinig mogelijk op te letten.
Het was grauw en de vooruitzichten waren nu niet bepaald denderend. Zoals het er bij het begin uitzag zouden we boven helemaal in de nevel zitten. Na overleg, en mijn opmerking dat ik met het weer meestal geluk heb, (is overigens echt waar), besloten toch naar boven gegaan. Het eerste gedeelte ga je dan met een bus en daarna kun je kiezen, òf te voet òf met de kabelbaan. Maar ja, als je de dag daarvoor op hebt zitten scheppen dat je de Alpe d’Huez op bent gelopen (weten zij veel wat dat is) dan kun je nu natuurlijk niet met de kabelbaan naar boven. Dus werd het lopen. Ik heb het geweten hoor, 8 kilometer alleen maar trappen. Zou wel eens willen weten hoeveel dat er zijn. Het laatste halfuurtje zat er eigenlijk wel behoorlijk doorheen, maar ja, een mens wil nu eenmaal eens gek doen. Je moet hier overigens geen last van hoogtevrees hebben want de afgronden zijn behoorlijk diep. Maar eindelijk waren we er. Nou ja, waren we er….. Ja, maar er was niets te zien, dikke nevel. Louise stelde voor om naar een andere berg te lopen, de “beginning of believe Peak” was niet zo ver volgens haar. Dat klopt maar ruim 1 kilometer maar wel 500 meter naar beneden en dan weer 500 meter naar boven. Viel mee en onderweg voelde ik, door de mist, de zon !! Eenmaal boven zag je de mist oplossen en werd het schitterend weer. Dat de zon doorkomt gebeurt gemiddeld 72 dagen per jaar maar dat je dan de mistbanken onder je ziet liggen gemiddeld 50 keer per jaar. Dus we hebben een geluksdag ! Toen wij vertrokken was het weer snel helemaal dichtgetrokken. Naar beneden zijn we met de kabelbaan gegaan, dit op uitdrukkelijk verzoek van mijn knieën. Daar stond onze kamikazepiloot ons op te wachten. Door een schitterend gebied van theeplantages naar ons nieuwe hotel gereden. Ik heb betere hotels gehad maar ja, een mens kan niet alles hebben.
P.S. Intussen geregeld dat we morgen in een ander hotel slapen. Hoe snel wil je het hebben ! Top geregeld Vivian van VakantieXperts !
