Op tijd opgehaald om me naar het station te brengen. We zaten in de spits en net als overal geïrriteerde bestuurders. Mijn treinkaartje ontvangen, dat kun je hier pas een paar dagen van tevoren uitprinten dus is het zo geregeld dat diegene die me op komt halen om me naar het station te brengen dat bij zich heeft. Het is een soort creditcard. Bij het enorme grote station aangekomen (is pas nieuw, waarschijnlijk aangelegd voor de G20 die hier in 2016 is gehouden) moet je bagage en jezelf als eerste door de scan. Komt overeen met Schiphol. Ticket en paspoort controle en dan kom je in een enorme grote hal. Zo groot, echt niet te overzien. Wat mensen allemaal meesjouwen is onvoorstelbaar. Ben ik echt een kleinkind bij ! De Politie rijdt er, best heel hard, in karretjes met zwaailicht en een soort sirene. Ga maar uit de weg want anders rijden ze je gewoon omver. Je blijft in de aankomsthal tot ongeveer een kwartier voor de trein vertrekt. Pas dan mag je naar het perron na uiteraard weer gecontroleerd te zijn. Ook daar weer heel veel Politie. In de, zeer moderne, treinen heeft iedereen een vaste plek.
Bij aankomst op het station in Huangshan werd ik door een meisje (Heet Louise en blijkt toch al 35 te zijn) en een jongeman opgewacht met de mededeling dat zij de komende vier dagen zich over me gaan ontfermen. In een luxe busje werd ik, in zo’n anderhalf uur, naar hotel Chabofu in Wuyuan gebracht. Onderweg vroeg Louise waar ik de rest van mijn bagage had. Kijk, die schoorde natuurlijk gelijk bij me. Dat ik met maar 2 koffers bij me had terwijl ik zo lang onderweg ben begreep ze niets van. Ik eerlijk gezegd ook niet !
Het hotel is in oude stijl. Ik zag ze al naar mijn koffers kijken want die moesten wel naar boven. Iemand van het hotel nam mijn grote koffer en de chauffeur, die al had ontdekt hoe zwaar ze waren, mijn kleine. Intussen was het al half 4 en even rust om te installeren. Louise vertelde al snel dat ik haar kleinste groep was. Ja, kleiner dan 1 kan niet en ik begrijp ineens de prijs van deze trip, Twee man sterk die me gaan vertroetelen moet natuurlijk wel in klinkende munt omgezet worden. Ze had de mededeling gekregen dat er een oude dame kwam en dat ze er goed voor moest zorgen. Ze verwachtte iemand met wandelstok geloof ik die ze bij alles en nog wat moest helpen. Ze was verbaasd en binnen heel korte tijd heeft ze al 2 keer gescoord ! Tijdens de rit al heel veel info over me heen gekregen. Zo bestaat China uit 22 provincies en heeft iedere provincie 11 steden. Shanghai heeft 25 miljoen inwoners.
Morgen staat in ieder geval een theeplantage op het programma en gaan we een paar oude dorpen bezoeken die op de Werelderfgoedlijst van Unesco staan. Toen we op het platteland kwamen, viel het me op dat er redelijke huizen staan en dat ze allemaal dezelfde vorm hebben. Het zijn huizen met 3 woonlagen en daarin woont de oudste zoon met zijn ouders en zijn kinderen. Als je als man hier wilt trouwen zorgen je ouders voor een huis, komen daar zelf ook bij inwonen en later de kinderen. Pa en Ma kunnen dan gaan werken en oma zorgt voor de kleinkinderen. Toen ze me iets vertelde over haar privé leven spatte het geluk er niet bepaald vanaf. Ze is graag met groepen onderweg en hoeft dan ’s avonds niet naar huis. De meeste huwelijken worden hier nog steeds gearrangeerd, zo ook dat van haar. Toen ik vroeg of ze dan ook nog verliefd was op haar man keek ze me zo droevig aan dat ik maar snel over iets anders ben begonnen. Ze kwam er later zelf op terug en zei: wat is gelukkig zijn? Maar ja, je kunt beter huilen in een Mercedes dan op een fiets. Tja…
Vanavond met de gids in een local tentje gaan eten. Soep heb ik overgeslagen onder het mom van: ik heb niet zo’n honger. Die oogjes van de vis die me aankeken zagen er niet smakelijk uit. Als hoofdgerecht zoete kip en heel erg hete vis. Geen idee hoe het heet. Ze waren groter dan sardientjes en was heel lekker. Verder groente die totaal gaar gekookt was.
