Ik moet vandaag van Piriápolis naar Castillos en dat is 180 kilometer maar ik besluit een omweg te maken en langs de kust te rijden en dat is geen verkeerde keuze geweest. Rond lunchtijd ben ik bij Punta del Esta. Een, zeker voor de begrippen hier, een mondaine plaats met veel hoogbouw vooral langs het water. Rijke Argentijnen hebben hier een tweede huis en in het weekend schijnt het heel druk te zijn. Nu is het gewoon lekker bevolkt. Er liggen wel 2 heel grote cruiseschepen voor de kust. Ik eet op een terrasje bij het water een visje en zou dat graag weggespoeld hebben met een glaasje wijn maar dat kan niet want ik moet nog rijden. Op mijn gemakje rijd ik daarna verder en stop hier en daar om even langs het water te gaan zitten en dan van de omgeving te genieten. Het is hier mooi, doet ook wel een beetje Zuid-Frankrijk-achtig aan hier en daar. Langs de weg staan heel aparte bomen. Ik heb geen idee hoe die heten. Het lijkt alsof de stam eraf aan het brokkelen is. Eind van de middag kom ik in mijn hotel voor de komende drie dagen. Er hangt een briefje dat ik even moet bellen. Zo gezegd, zo gedaan en even later komen moeder en dochter op de scooter aangereden. Dochter is er bij omdat die een paar woordjes Engels spreekt. Daarna vertrekken ze weer. Er is nog een gezin met 2 kinderen maar wordt me verteld die zijn nu naar het strand en komen straks pas. Ik ga het dorpje in op zoek naar een bank want ze hebben geen pinautomaat dus zal er cash afgerekend moeten worden. Geen probleem zeg ik maar dat blijkt toch iets anders te zijn. Krijg met geen mogelijkheid geld uit de muur. Dan maar naar de bank en na lang wachten wordt me verteld dat het toch echt uit de automaat moet komen. Ik vertel dat het niet lukt en een employé loopt met me mee naar de andere straat. Maar ook hem lukt het niet. Zie me al weer achteraan aansluiten maar nee hoor, de kassier beduidt dat ik voor mag en zo krijg ik mijn gevraagde peso’s. De eigenaresse had liever gehad dat ik in dollars had betaald. Ja, dat wist ik ook niet. 
