Slecht geslapen want mijn apneu-apparaat kon ik niet gebruiken. Is niet fijn en dan druk ik me heel voorzichtig uit. Om 7 uur hoor ik al iemand door het huis lopen terwijl ik toch echt heb gezegd dat ik pas om 9 uur wil ontbijten. Maar goed, ik ben toch wakker dus kom er om een uur of 8 toch maar uit. Mijn tafeltje is gedekt als ik binnenkom en alhoewel ik normaal gesproken nooit koffie bij mijn ontbijt neem ruikt dat zo lekker dat ik maar een keer Ja zeg als er gevraagd wordt of ik koffie wil.
Tijdens het eten vertelt de huisbaas dat hij toch maar in het huis is komen slapen vannacht want hij vond het een beetje eng als ik daar alleen was.
Ik zit even wat onnozel te kijken want, ik heb beneden geslapen en daar is een badkamer maar ik moet wel een gangetje oversteken. Omdat ik dacht dat ik alleen in het huis was en om de 1,5 à 2 uur naar het toilet moet, en vannacht zelfs meer omdat ik niet kon slapen, heb ik dat stukje toch behoorlijk wat keren in Eva’s costuum overgestoken. Nou ja, ik neem aan dat hij heeft geslapen en zo nee dat hij er dan veel plezier aan heeft beleefd.
Hij brengt netjes mijn koffertje weer in de auto, de grote had ik erin laten staan, en vraagt dan of hij de sleutel van mijn auto mag hebben. Oh, dat is niet nodig, de deuren zijn open. Ja, maar dan zal ik even de auto draaien….. Nou, wat dacht u zelf ? Dat ik met een auto op stap ben en dat dan niet kan. Heb hem dus even laten zien hoe je dat doet en uiteraard zonder droogsturen. Hij zwaait me uit alsof we elkaar jaren kennen en kijkt er nu al naar uit als ik de 5e maart daar weer kom slapen. Ik heb eigenlijk het lef niet om te zeggen dat ik niet kom omdat er ’s nachts geen elektriciteit is.
Ik op weg naar mijn volgende plaats maar onderweg stop ik een paar keer om foto’s te maken. Ik zet dan netjes de motor af en klauter uit de auto. Is best hoog maar het lukt wel. De eerste paar keer wilde de auto niet gelijk starten en nadat de derde keer ik daar weer problemen mee had besloot ik terug te gaan naar de Herz op de luchthaven en om een andere auto te vragen. Ineens schiet ik in de lach. Het is een diesel en niet meer de jongste. Moest je diesels vroeger niet voorgloeien ? Gelijk gestopt en geprobeerd en ja hoor dat is het probleem. Ben ik even blij dat ik niet naar de luchthaven terug ben gereden. Wat een afgang zou dat zijn geweest.
De eerste kilometers gingen prima. Mooi weer, schitterend uitzicht, weg prima. Ik begrijp niet waarom de navigator aangeeft dat ik over 196 kilometer vijf uur ga doen. Maar dan verandert de weg en het wordt weer één grote ellende. Gravel, gaten, heel smal terwijl het toch de legendarische Carretera Austral, de doorgaande weg, is van Noord naar Zuid Chili. Onbegrijpelijk als ze het toerisme aan willen trekken dan zullen ze hier toch iets aan moeten doen.
Halverwege staat al een hele rij met auto’s te wachten.
Zeker weer een smal gedeelte waar je om de beurt mag oprijden. Maar nee hoor, een aardige dame komt vertellen dat het wel een kwartiertje kan duren ze zijn bezig met wegwerkzaamheden. Iedereen is op enig moment zijn auto uit en ik kom te weten dat ze een stuk berg met dynamiet aan het bewerken zijn. Het kwartier wordt dus bijna anderhalf uur want het is denk ik niet helemaal gegaan zoals was berekend en de weg is door brokstukken afgesloten. Moest dus eerst weer worden ontruimd. Maar ach, daar maak ik me helemaal nergens meer druk om. Ik heb vakantie en het hoort er hier gewoon een beetje bij. Ik rijd door het Nationaal Reservaat Cerro Castillo en door de Rio Ibanez vallei en langs de smaragdgroene Laguna Verde. Schitterend. Ik kom ogen te kort. Na de brug bij El Manso kom ik bij de overstroomde vallei met hoge grassen en vooral dode boomstammen. Is zo ontstaan nadat de Hudson vulkaan in 1991 een grote uitbarsting heeft gehad. Heel mooi om te zien maar de oorzaak is natuurlijk minder. Daarna volgt de afdaling naar Puerto Murta een plaatsje met een paar honderd inwoners dat vroeger leefde van de houtindustrie en nu van de veeteelt.
Eindelijk na 6 uur ben ik op de plek van bestemming, Puerto Tranquilo, maar ik kan de bungalow die ik heb gehuurd niet vinden. Zoek het plaatje nog eens op maar huisnummer 205 bestaat ook niet. Dan maar weer vragen. Ik met mijn telefoon en de foto van het huisje naar een paar werklui en laat de foto zien en vraag of zij weten waar dat is. Die hebben me een lol zeg, komen niet meer bij en net als ik me om wil draaien en weglopen wijzen ze naar het gebouw in aanbouw en naar het bord dat er staat. 
Inderdaad op het bord staat de naam van de bungalow die ik heb gehuurd. Oh, daar kan ik dus niet slapen. Nee maar er komt zo iemand en inderdaad al vrij snel komt er een jongedame die zegt dat ik maar mee moet komen. In een grote kast, want meer is het niet, houdt ze kantoor. 
Daar gaat ze in haar administratie bladeren en zegt dan dat ik niet heb geboekt. Nou wel degelijk en ook al betaald en ik laat haar de bevestiging zien. Even ben ik bang dat ik weer in de war ben met de datum, maar nee hoor het is echt vandaag de 26e. Ze gaat wat voor me regelen. Of ik nog boodschappen moet doen ? Nou in ieder geval wil ik lunchen en dat zal hier niet kunnen. Nee, daar heb ik gelijk in. Dus op naar het dorp kan ik gelijk weer pinnen. Nou dat laatste lukt niet want er is geen bank en ook geen ATM. Gelukkig ben ik volkomen stressbestendig. Ik neem nog wat andere dingen mee, zoals water, fruit, yoghurt, kaas en crackers en loop dan terug naar mijn hotel in aanbouw. Er is wat geregeld. Ik slaap in een huisje naast het gebouw in aanbouw en of ik maar even mee wil om te kijken of ik dit goed vind. Dat valt helemaal niet tegen. Een kleine woonkamer met houtkachel en open keuken en 2 slaapkamers ieder met een badkamer. Ik ga er voor. Het is toch maar voor 1 nachtje. Morgenochtend ga ik eerst mee met de excursie naar de cave, schijnt niet voor bange mensen te zijn, en daarna trek ik door naar het zuiden.
