Onderweg naar Winnipeg
Vandaag is de laatste etappe van het gedeelte dat we zelf hebben moeten regelen. We rijden van Dryden naar Winnipeg en hebben voor vannacht alvast een hotelkamer geboekt bij Four Points by Sheraton. Daar is door de organisatie Adventures Frontiers North morgen ook een hotelboeking gemaakt omdat we de andere dag al om 6 uur moeten vliegen naar Churchill. Bij het inchecken vraag ik of we dezelfde kamer kunnen krijgen waar we morgen slapen dan hoeven we niet te verhuizen. De receptionist kan niet, hoe goed hij ook zijn best doet, de reservering voor morgenavond vinden. Dus laptop weer tevoorschijn getoverd en wat blijkt: er zijn twee hotels met dezelfde naam. Deze in de stad en de andere, waar we morgen slapen, bij het vliegveld. Dat is balen want a) krijg ik mijn geld niet terug als ik nu annuleer en b) die bij het vliegveld heeft een half uur geleden de laatste kamer weggegeven. Het is niet echt een ramp en we zijn intussen zo gewend geraakt dat we na één nacht weer gaan verkassen dat we er helemaal los op zijn.
Veel sneeuw langs de kant van de weg
Zo te zien, aan de vuile grijze hopen met sneeuw die langs de kant van de weg zijn gemaakt, heeft het hier de laatste dagen lekker gesneeuwd. Het zal niet de laatste sneeuw zijn die we de komende dagen zullen zien.
Onderweg, ondanks het grauwe weer, toch genoten van de mooie natuur. We besluiten het West Hawk Lake te bezoeken en komen daar voor een verrassing te staan. De reetjes lopen gewoon door het dorp. Komen nog net niet naar de auto maar ik weet bijna zeker als we er lang blijven staan dat we ze uit onze hand kunnen laten eten.
We relaxen een paar uurtjes in het hotel en gaan daarna eten bij Prairie 360. Dit restaurant ligt op de 30e etage van een gebouw en draait heel langzaam rond.
Thanksgiving
We komen waarschijnlijk niet op de goede dag. Het restaurant is zeer dunbevolkt en je kunt niet à la carte eten. Het is vandaag een buffet. Aangezien een gedeelte van dit restaurant ronddraait kun je dus met recht zeggen een lopend buffet. De jongedame die komt vragen wat we willen drinken wordt waarschijnlijk betaald voor de snelheid waarmee ze iets uitspreekt. Niet te verstaan. Bij alles wat ze vertelt moeten we vragen of het iets langzamer kan. Voor het eerst maken we een ongeïnteresseerd iemand mee. Terwijl ze praat draait haar hoofd van rechts naar links, kijkt ze om zich heen en houdt alles in de gaten, zonder op ons te letten.
Het eten is goed maar we hebben in sommige houthakkers-cafés beter gegeten en zijn daar zeer zeker beter geholpen. Gelukkig kunnen we er wel om lachen. Terwijl we eten draait Winnipeg aan onze voeten voorbij. In 70 minuten hebben we alles om ons heen zien veranderen en dat is ook zo ongeveer de tijd die we daar zijn geweest.
We worden nog net niet weggekeken maar het lijkt we wel een beetje op. Amber wil nog een Latte maar die hebben ze niet. Dat is niet juist. Het antwoord had moeten zijn: we hebben de machine al schoongemaakt en willen hem niet meer gebruiken.
Bij het afrekenen krijgen we wel een leuke verrassing. We moeten afrekenen voor één volwassene en één senior. De tip hebben we overigens aangepast aan haar non-interesse.
