We gingen vroeg op pad. Om 8.15 al en wat was het koud ! Volgens onze gids was de gevoelstemperatuur rond de -45 graden maar met het zonnetje erbij zou het een prachtige rit met de sledehonden gaan worden.
Eerst gingen we naar een soort schuur waar we allemaal aangekleed werden. Een pak van zeehondenvellen om de kou tegen te gaan en een paar laarzen met hele dikke zolen. Diegenen die geen goede handschoenen hadden kregen wanten van zeehondenvellen.
Na deze verkleedpartij had ik 6 lagen kleren aan; 2 keer Odlo-thermo-ondergoed, een fleecetrui, een gewatteerd jack, een parka en daarover het pak van zeehondenvellen. Amber maakte het nog gekker; zij had 8 laagjes aan maar wel dunner. Wij hebben het in ieder geval geen seconde koud gehad en dat konden de anderen niet zeggen. We werden wel voortdurend gewaarschuwd voor bevriezing van de delen van het hoofd. Ook daar hadden we van alles voor bedacht. Oorwarmers dan een muts vervolgens mijn capuchon van mijn parka en daaroverheen de muts van de zeehondjes. Voor mijn mond en neus een dikke sjaal en niet te vergeten een skibril.
Busje komt zo
Daarna op naar de sledehonden maar dat ging niet helemaal zoals we hadden gedacht. De bus stopte er onderweg mee. Reden: de remmen waren bevroren. Er werd alternatief vervoer opgetrommeld en konden we weer verder.
Toen we bij de honden kwamen lagen die rustig in de sneeuw op ons te wachten. We gingen met 4 sleden. Twee keer drie mensen en twee keer twee mensen en uiteraard in alle gevallen samen met een Eskimo.
Die zagen er uit zoals je altijd op de foto’s ziet en wij nu ook met dien verstande dat zij hadden broeken aanhadden die gemaakt waren van vel van hun overleden honden. Ik weet niet wat ik daar nu van moet vinden. Aan de ene kant wel heel mooi en ook weer bizar.
Scandinavische honden
Deze Groenlandse honden behoren tot de Scandinavische type Keeshonden en zijn echte werkhonden. Ze hebben een dubbele vacht en worden ongeveer 7 jaar oud. Opvallend was dat de honden per slede erg verschillend waren. Die van ons waren hoofdzakelijk wit. Van een andere slede veel meer bruin getint en bij één slede hadden bijna alle honden een soort masker.
Het was een geweldige ervaring! Op zo’n slede en dan over het bevroren fjord scheuren. Een paar jaar geleden in Zweden bij Jet Sleddogs ook een sledehondentocht vakantie gehad. Daar mocht ik zelf de slede besturen en waren de honden ervoor in één lijn aangespannen. Hier liepen alle honden in de breedte. Was wel een schitterend gezicht en nogmaals geweldig maar het zelf mogen sturen was toch gaver echter wel veel vermoeiender. Voor onze slede liepen 16 honden. Kun je nagaan hoe dat er uitziet als er vier van die sleden naast elkaar rijden en dan proberen om als eerste ergens te zijn. SUPERGAAF!
Halverwege gestopt en daarna kregen we iets warms te drinken wat veel op glühwein leek. De andere keren was dat warme chocomel. Ook niet verkeerd hoor.
IJsvissen
Na de lunch zijn we gaan ijsvissen. Dat eindeloos wachten op iets waarvan je niet zeker weet of het komt, daar zijn wij Van Drielen niet voor in de wieg gelegd.
We hebben niets gevangen. Toen we later over het fjord weer naar de truck terugliepen kwamen we langs een heleboel poten van Muskusossen. Er lopen er hier zo’n 10.000 en jaarlijks slachten ze er ongeveer 1.000. Die worden dan aan het begin van de haven op het bevroren ijs schoongemaakt. Ze nemen alles mee behalve de poten. Zo’n eng gezicht. Laten dat gewoon zo liggen. Gelukkig zijn er weer andere beesten die zich daaraan te goed doen. In het voorjaar als de ijslaag van zo’n meter dikte is gesmolten verdwijnt de troep in het water.
Er zitten wel hele diepe scheuren in het ijs maar dat kan volgens onze gids absoluut geen kwaad.
De truck stond nog steeds op deze van godverlaten plek met draaiende motor en had daar minimaal 2 uur gestaan. Wij gevraagd waarom ze dat doen. Nou heel simpel; als ze de motor uitzetten dan bevriest alles. De trucks en bussen staan ’s nachts in een verwarmde hal. Dan is het in de morgen het voertuig starten en een hele dag de motor laten draaien.
Hoezo slecht voor het milieu ??
Groenlandse koffie
We hadden het koud maar na een warme douche was dat weer over. Op het gemakje ons klaargemaakt voor ons galgenmaaltje in Roklubben. Als afsluiter een Groenlandse koffie genomen met onze Zwitserse tafelgenoten Monika en Klaus. Dat is Whiskey, Kahlua, warme koffie, ongezoete room en dan Grand Garnier dat geflambeerd wordt. Er zit een leuk verhaal achter.
Whisky is voor de stoere jager, Kahlua voor de mooie vrouw, hete koffie voor de duisternis, slagroom voor de gletsjers en de Grand Marnier voor het Noorderlicht. Amber probeerde het ook te proeven maar dat was geen succes.
De andere gasten waren allemaal vertrokken met de bus en we maakten ons een beetje zorgen (niet echt hoor) hoe we weer terug moesten. Een wandeling van zo’n 5 kilometer op deze tijd van de dag en met deze temperatuur lokte ons nou niet bepaald. Aangezien de mensen van de bediening ook naar huis moesten zagen we wel mogelijkheden om daar eventueel mee terug te rijden. Die verzekerden ons dat het allemaal goed zou komen.
De vrolijkheid sloeg toe en vervolgens hebben we maar een extra Groenlandse koffie besteld. Toen we het over muziek hadden had ik tegen de ontzettend aardige ober gezegd dat ik een grote fan ben van Leonard Cohen en laat zijn vader dat nou ook zijn. Ja hoor, even later schalde Hallelujah door het restaurant, gevolgd door andere bekende liedjes van hem. De stemming zat er goed in maar ja, toen de chauffeur terug kwam om ons op te halen hebben we er snel een eind aan gemaakt, niet nadat ik Simon, de aardige ober, had beloofd liedjes van Cohen te zullen mailen. Deze avond was een leuke afsluiter van een korte maar interessante reis naar het verre Groenland.
