Om 8 uur gaan lopen op weg naar het openbaar vervoer. Eerst met de tram en daarna met de bovengrondse metro en toen weer overgestapt in de kabelbaan. Deze kabelbaan (er zijn er geloof ik 4) is door het drugssyndicaat aangelegd om de (kans)armen helemaal bovenin de heuvels te laten wonen. Het drugs syndicaat heeft vooral geïnvesteerd in de armen, daarom zijn ze daar ook zo populair. Dit is een voorbeeld voor de rest van de wereld en er schijnen al heel wat reportages over te zijn gemaakt.
De vorige keer werd onze reisleidster in eerste instantie door de militairen tegengehouden maar we hebben besloten er toch heen te gaan. Her vreemde is dat we nu geen politie of militair daar hebben gezien. We hebben ons heel terughoudend opgesteld. De bevolking netjes gegroet en als het kon een praatje gemaakt. Toen kwamen we El Padre tegen en dat was echt een geluk.
Hij nam ons eerst mee naar een ruimte waar de kinderen van de straat naartoe werden gehaald en waar ze te eten kregen. Daar heeft hij verteld over hun werkzaamheden bij Combas, een stichting die zich inzet voor het geven van onderwijs aan de straatkinderen. Daarna met hem naar de kerk gegaan. Een ruimte met losse banken die aan de kant worden gezet als de kinderen er zijn die in die ruimte dan kunnen spelen maar ook leren en waar ze begeleiding kunnen krijgen bij hun huiswerk. De ruimte wordt ook wel bibliotheek genoemd. De Italiaanse stagiaire had intussen het gidsen werk van de pastoor overgenomen. Hij wilde ons wel meenemen naar de Mirador maat dat was wel een hele klim. Toch maar voor gekozen maar hij had gelijk het was een hele klim.
Onderweg zijn er wel een paar afgehaakt. Maar eenmaal boven had je een schitterend zicht op de stad. Geen spijt van dat we dat hebben gedaan. De mensen heel vriendelijk gegroet onderweg. Boven had ik een foto gemaakt, zonder te vragen, van een vrouw die met hout liep te sjouwen. Dat realiseerde ik me daarna. Toen ze terugkwam ben ik naar haar toegelopen, heb haar de foto laten zien en met behulp van de stagiaire gevraagd of ze wilde dat ik hem verwijderde. Maar ze vond het prima.
Dat moet je hier niet doen, foto’s van ze maken en daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Nog een tentje gevonden waar ze water verkochten. Gevraagd of ze ook koffie had. Nee dat had ze niet maar toen we met meer mensen waren stelde ze voor dat ze thuis koffie voor ons zou gaan maken. Dat vonden we prima. Bleek ook nog best een lekker bakkie te zijn.
Terug naar de stad en was het de hoogste tijd om te gaan lunchen. Was heerlijk weertje dus dat hebben we buiten gedaan.
Wat door de stad gelopen. Mooie stad waar ze van alles aan doen om hem te verfraaien. Heeft ook de bijnaam: stad van de eeuwige lente.
Op de Botero Plaza eerst de enorme beelden van deze beroemde Colombiaanse kunstenaar bekeken en toen naar het museum gegaan waar veel van zijn werken staan en hangen. Ik vind niet alles mooi maar veel wel. Op het plein nog voor een beeld gaan liggen in dezelfde pose als het beeld.
Daar werden gelijk foto’s van gemaakt. Nadat we een hele tijd in het museum hadden doorgebracht heb ik aangekondigd met de taxi naar het hotel te gaan. Uiteindelijk waren we met zijn vieren. Ik liep een paar dagen achter met mijn blog dus moest ik even gaan schrijven.
Weer met zijn allen gaan eten. De reisleidster had een restaurant uitgezocht. Eigenlijk is het gebied, waar we ons prima hotel hebben, een aaneenschakeling van restaurants. De muziek stond heel hard en je kon echt elkaar niet verstaan. De kaart was ook niet geweldig dus heb ik voorgesteld om weg te gaan. Eerst is nog geprobeerd om de muziek wat minder luid te laten zetten maar dat was praten tegen dovemansoren. Gelukkig ging iedereen mee en wij op zoek naar een ander restaurant. Dat viel nog niet mee want overal stond de muziek erg hard. Toch het verkeerde restaurant uitgekozen. Verder dan liplezen kwamen we niet. Eten was uitstekend. Heb me wel voorgenomen dit niet meer te doen. Het samen eten moet ontspannend zijn en nu zat ik me te veel te ergeren.
