Vandaag staat in het teken van reizen. Van Suzhou naar Beijing. Zo’n 1275 kilometer maar dat is met deze treinen geen echte straf. Met zo’n 350 kilometer per uur suizen we door het landschap. Stoelen zijn uitstekend en beenruimte ruim voldoende ! Je krijgt wat te drinken en snacks. Er staan ook containers met kokend water. Dus als je iets mee wilt nemen van noedels o.i.d. of een kop thee wilt maken dan kan dat allemaal. Ook op de stations vind het ik het toch wel uitstekend geregeld. Wel heel veel checks maar dat is alleen maar voor je veiligheid dus maakt niet uit. Daarna in de grote hal wachten tot zo’n kwartier voor de trein aankomt en dan laatste check en mag je het perron op. Daar ga je staan wachten bij het nummer van je wagon, dat op de grond is aangegeven, en exact op die plaats stopt de trein. In de trein is een goede plek om grote koffers neer te zetten. Niks mis mee. Bij de incheckpoortjes had een Chinees waarschijnlijk medelijden met me vanwege mijn grote en zware (maar dat kon hij niet weten) koffer. Hij gaf mijn gids toestemming om me in de trein te helpen. Die was heel verbaasd want hij zou nu zonder ticket met mij naar Beijing kunnen reizen alleen als de trein volgeboekt is zou hij dus geen plekje hebben. Hij vertelde wel dat wanneer hij dan bij de uitgang zijn ticket niet kon tonen, hij opgepakt zou worden, minimaal een bekeuring zou krijgen en nooit meer een treinkaartje zou kunnen kopen. Dat heeft hij dus maar niet gedaan. In de wachtruimte waren ontzettend veel militairen maar daar waren speciale treinen voor gereserveerd.
Treinreis prima verlopen en onderweg eens een overzichtje gemaakt wat mij in de eerste 10 dagen hier in China zoal opgevallen is. Dat zal ik in een apart berichtje weergeven.
Tja en daar sta je dan op het station in Beijing en geen gids te bekennen die met het inmiddels bekende bordje ‘PAM van Driel’ staat te wachten. Zie wel een miljoen andere Chinezen. Maar gewoon blijven staan (maar niet al te lang) op de afgesproken plek heb ik altijd begrepen anders pak ik toch mooi een taxi. De papieren die ik heb ontvangen van mijn reisbureau zijn prima in orde, heb zelfs de naam en het adres van mijn hotel in het Chinees. Ik kom best in mijn hotel daar maak ik me dan ook geen zorgen om.
Nadat een aardige gids die een groep Australiërs op kwam halen voor me had gebeld kwam er inderdaad iemand die PAM van Driel zocht. Waarom hij toen pas kwam is onbekend want hij sprak geen Engels. Bij een soort meetingpoint hebben we gewacht tot de chauffeur ook kwam en ze beiden met een koffer, bijna in looppas vertrokken. Het valt om de drommel niet mee om iemand in die mensenmassa te volgen en ja hoor, al snel bleek dat ik ze uit het oog was verloren. Geen paniek want in beide koffers (en in mijn tas) heb ik een apparaatje waarmee ik kan traceren waar mijn eigendommen zijn. Heb ik wel mijn telefoon nodig natuurlijk maar die bescherm ik dan ook met mijn leven. Net toen ik dat wilde gaan proberen kwam de gids terug en zijn we gezamenlijk naar de garage gelopen waar de chauffeur inmiddels de auto had voorgereden. Komisch om te zien hoe 2 mannen samen bezig zijn om mijn koffertje (haha) in de auto te laden. Beijing ik ben er klaar voor, mij kan niets meer gebeuren!
Mijn hotel is heel Chinees maar niets mis mee. Ligt downtown en als je het niet zou weten zou je er zo voorbij lopen. Maar achter een grote poort ligt het hotel met een mooie tuin met waterpartijen, rotsen en alles wat het verder mooi maakt. Wat ook heel belangrijk is tot nu toe doet het internet het en dat is de afgelopen dagen wel eens anders geweest. Ik was echt uren bezig om mijn blog en de foto’s erop te zetten. Vanuit mijn bed kan ik op het aparte paneel de lampen bedienen. Een prima restaurant hebben ze ook. Net heerlijk Pekingeend gegeten met diverse groenten, kopje thee en iets zoetigs toe voor de geweldige prijs van nog geen 15 Euro! Ze hadden een hele leuke menukaart. Twee houten latjes en in het begin had ik helemaal niet door dat het een menukaart was. Maar die kun je als een harmonica opentrekken. Heel grappig! In de tuin nog even staan praten met een paar Fransen, althans Franstaligen maar ze wonen in Shanghai.
