Vlucht naar Miami

Vlucht naar Miami

Dat was stressen. Op tijd opgestaan en vertrokken richting CdG. So far so good. Maar wat was dat? Geen parkeerplaats? We hebben heel wat rondjes gereden voor we de auto konden parkeren. Niet op een invalidenplaats maar een gewone. Natuurlijk ook geen probleem. Eerst in het gangpad Lindy eruit en in haar stoel geïnstalleerd en toen kon ik de auto parkeren. Lift wilde niet wat wij graag wilden, naar de afdeling departure. Ok, van nu af zou het wel soepel verlopen, dachten we. Nou dat was ijdele hoop. We moesten aansluiten in de rij voor mensen die begeleiding nodig hadden.

Jullie zijn te laat

Meer dan een uur stonden we daar. Tja en toen vertelde een mijnheer doodleuk dat we te laat waren en het allemaal niet meer kon. We hadden als eerste aan boord gemoeten en over enkele ogenblikken gingen ze boarden. Gelukkig zijn we allebei stressbestendig en lieten we ons niet van de wijs brengen. Met een assistent met een soort metro naar de goede terminal gebracht en onder begeleiding, nu wel versneld, via de douane en de beveiliging geloodst. Toen was het wachten tot iedereen zat en Lindy op een speciale smalle stoel door het gangpad naar haar plekje werd gereden. Daar was nog even discussie op welke plek zij moest zitten. Eindelijk zaten we en met een half uur vertraging vertrokken we.

Voorspoedige vlucht

De vlucht ging prima. Lindy had een filmpje opgezet. Ze heeft in ieder geval de aankondiging gelezen. Daarna is ze vrij snel in slaap gevallen. We landden vrij hard, niet echt AF/KLM waardig maar goed. Nadat iedereen van boord was werd Lindy er weer uitgereden. Daar gaat dat best een tijd overheen maar dat maakte niets uit. De koffers hadden vertraging. Even zag het er naar uit dat die niet kwamen. In gedachten zag ik me al shoppen in Miami en een nieuwe garderobe aanschaffen. Maar gelukkig/helaas na ruim een uur gewacht te hebben kwamen ze toch.

Nu nog naar het hotel

Toen de laatste hindernis nog. De rit naar het hotel. Er is een shuttle vanaf de airport naar het hotel, ook nog even telefonisch gecheckt, maar het duurde me te lang. Bovendien zag ik het helemaal niet zitten om alle bagage dan de stoep af te moeten dragen, valt wel mee hoor waren maar 8 stuks, en in een busje te droppen. De shuttles die langs kwamen kon Lindy ook niet met rolstoel en al inrijden. Ik voorzag te veel ‘gedoe’ dus dan maar met een taxi-busje naar ons hotel.

Eindelijk een sigaret

Toen kwam de ontlading voor De junk: eindelijk een sigaret. Ik kreeg haar echt het hotel niet in voor ze had gerookt.
Onze kamer is mooi, groot en veel bewegingsruimte. Invalidendouche en verder alles wat we nodig hebben. Wat me altijd wel verbaast dat ze dergelijke kamers op een verdieping maken. In dit geval de bovenste. Hoe komt zo iemand nu in geval van nood beneden? De lift mag je dan niet gebruiken. Vreemd.

Crispy bacon met appelstroop

We zijn op tijd gaan eten. Het was Friday-Ladiesnight met live music. Dat was ook te zien; er waren er die duidelijk op zoek waren om de nacht niet alleen door te brengen. De goed-uitziende zangeres heeft nog een paar lesjes nodig en zou beslist niet de winnares worden van de The Voice of Holland.
Het eten was prima. Mijn voorgerecht was zelfs super lekker. Crispy gebakken bacon en gedrenkt in appelstroop. Echt heel bijzonder. De geglazuurde zalm die we beiden hadden gekozen, met groene asperge, was ook niet te versmaden. Toetje maar overgeslagen anders moet ik aan het eind van de reis toch nog gaan shoppen.

Eindelijk in ons bedje

Om negen uur lagen we in ons bedje, ik althans. De junk moest nog even naar buiten. Vermoeiende dag. Boek, deel vier uit de misdaad serie van Robert Bryndza, bijna uit en nu energie opdoen voor de komende dagen.