Gisterenavond was het inderdaad feest met vuurwerk maar dat heb ik niet zo goed kunnen zien, wel horen, omdat het in een ander deel van Datong was. Nog wel een foto gemaakt van de verlichte straten en van één van de vier pagoden die bij de ingangspoorten staan. Vanmorgen was het frisjes maar dat is niets vergeleken met een paar maanden geleden toen was het hier -29 (!!!) graden. Ik hoor overal dat ik in het juiste jaargetijde hier ben.
Vanmorgen weer vroeg vertrokken met de trein naar Taiyuan. Wat een gekrioel is het dan op de weg, misschien ben ik dat wel helemaal ontwend maar ik moet er niet aan denken om hier iedere dag in te moeten staan Toch wel grappig hoe dat toegaat bij de slaapwagons. Zodra je bij je wagon bent moet je je melden bij iemand die daar staat met een groot kaartenboek. Je levert je kaartje in en krijgt een soort creditcard waar ook weer het nummer van je coupé op staat en welke slaapbank je hebt. Vlak voor je arriveert komen ze weer met de map en krijg je je kaartje weer terug. Op die manier kunnen ze wel voor vertrek checken of iedereen er is en is het niet mogelijk om eventueel in een leeg bed te kruipen want bij controle heb je geen kaartje.. Op de plaats van bestemming was er heel veel smog dus gelijk mijn mondkapje maar op gedaan. Ik loop toch al te hoesten als een gek. Het is ook een sterk geïndustrialiseerde stad met veel mijnbouw. Vervolgens verder met de auto naar Pingyao. Onderweg hebben we Jinci Ancestral Tempel aangedaan. Daar naartoe reden we over een redelijk nieuw aangelegde weg. Ze waren er bomen aan het planten die goed verankerd werden in de grond. Een ander gedeelte zag er keurig onderhouden uit. Wat blijkt, er zijn wel zo’n duizend mensen iedere dag mee bezig om dit te onderhouden. Ieder heeft zijn eigen stukje en dat moet er gewoon pico bello uitzien en anders worden ze ontslagen. In het park kwam de gids in gesprek met een ouder echtpaar en die vonden het zo geweldig dat ik alleen China aan het verkennen was dat ze met me op de foto wilden. Ze hebben me niet eens om een handtekening gevraagd! Mijn gids is net, 10 dagen geleden, vader geworden van een dochter. Ik heb intussen ALLE foto’s al een aantal keren gezien. Wel leuk om iemand zo enthousiast te zien.
Weer mooie dingen gezien maar de pollen vlogen door de lucht en het zag er uit alsof het sneeuwde. Er staan bomen in het park die eeuwenoud zijn en die worden dan ook goed beschermd. Twee bomen in het bijzonder omdat de een de boeddha voorstelt en de ander zijn moeder. De moeder is diegene die in een V loopt. Ik heb er eerlijk gezegd wat andere, minder nette, gedachten bij. Een mooie tempel was die waar de moeder van de boeddha zit, hij vereerde zijn moeder zo dat hij een tempel voor haar heeft laten bouwen. Zij wordt omringd door een aantal hofdames en aan de zijkanten staan ook vrouwenbeelden met muziekinstrumenten. Voor de tempel staan aan weerskanten 2 heel gevaarlijk uitziende beschermers. Alle binnenplaatsen staan vol met pioenrozen in diverse kleuren. De bloemen zijn heel groot en prachtig van kleur. Ik zag een rekje met tuingereedschap, alles in het rood geschilderd. Ik dacht dat is om je gereedschap niet kwijt te raken. Meestal maken ze dat groen en is altijd moeilijk te vinden als je het laat liggen. Maar nee dit was het gereedschap dat in geval van brand gebruikt moest worden. Hier was gelukkig ook weer de dikke happy Boeddha met aan beide zijden zijn monniken. Heel veel gebouwen maar ook woningen zijn nog niet afgebouwd en staan al jaren zo. Een paar jaar geleden is de economie hier behoorlijk ingestort en ze moeten zo’n hoge rente betalen dat ze het niet kunnen afbouwen. Het is echt een overheersend beeld. Ziet er ook heel treurig uit.
Ik begrijp best dat de lezers van mijn blog een beetje gek aan het worden zijn van de tempels met bijbehorende foto’s maar dit blog is uiteraard ook voor mezelf om later alles terug te lezen en nog eens te bekijken want ik maak zoveel mee in korte tijd dat het bijna te veel is om allemaal te bevatten.
Op weg daar daartoe hebben we een stukje autoweg maar ik zie op de vluchtstrook allemaal tegemoetkomend verkeer! Ja dat klopt want anders moeten ze te ver omrijden!! Overigens heb ik een prima chauffeur deze keer als deze rit een examenrit was geweest dan was hij geslaagd meet 4 achten en dan moest je vroeger bij mij héél goed kunnen rijden als je dat kreeg. Tijdens de rit kregen we het nog, mede vanwege de enorme leegstand en onafgemaakte woningen, over mijn woning. Ik had verteld dat ik 3 jaar weduwe ben en toen vroeg hij of mijn zoon het goed had gevonden dat ik in het huis was blijven wonen. Huh ?? Hoe bedoel je ? Nou, als hier de man overlijdt dan gaat de woning naar de zoon en is het aan hem of de moeder er mag blijven wonen. Oh!! Maar als de zoon het dan niet goed vindt waar moet de moeder dan naartoe. Heel gewoon terug naar haar familie !!! Was er even stil van.
Daarna Qiao Jia Dayuan bezocht. Een mooi traditioneel huis wat het decor was voor de film “Raise the red Lantern”. Het huis telt 313 kamers en de met elkaar verbonden binnenplaatsen zijn zeer evenwichtig ontworpen. Het huis is omgeven door een 10 meter hoge muur en werd gebouwd door Qiao Guifa een koopman die rijk werd van de handel in tofoe en thee. Op de toegangsweg staan aan weerskanten heel mooie beelden die zijn leven eigenlijk een beetje uitbeelden. Als arme boer ooit handel gaan drijven met Mongolië en uiteindelijk een heel vermogend man geworden. Hij kon zich in ieder geval 3 bijvrouwen permitteren. Bij de ingang staat een duivelsschild die de kwade geesten buiten moet houden maar aan de binnenkant daarvan staat 100 keer in verschillende vormen een wens om oud en gelukkig te worden. Daar heb ik maar een foto van mezelf van laten maken. Leek me wel toepassenlijk.
Hij had ook op zijn mansion zijn eigen apotheek en school voor zijn kinderen. Je zou het ook kunnen zien als een kleine stad waar alles wat noodzakelijk is aanwezig is.
Toen op weg naar mijn hotel. De gids begon er een paar keer lachend over en eerlijk gezegd vreesde ik het ergste. Ik had in ieder geval bepaalde kamers in de mansion vandaag over kunnen slaan want mijn kamer ziet er exact hetzelfde uit. In kleermakerszit zit ik nu op het bed mijn blog te schrijven. Het heeft wel wat alhoewel mijn benen (en mijn achterwerk) een beetje zeer gaan doen. Ik heb zojuist gevraagd wat nu de bedoeling is als ik straks ga slapen. Dan kan het tafeltje op de grond en onder mijn kussen ligt het dekbed. Verder is de ondergrond redelijk spartaans maar daar ben ik al aan gewend want ook in de meest luxueuze hotels zijn de bedden heel hard. Het heeft wel wat zo’n kamertje !! Ik zie nu net, nu ik een foto ging maken van de binnenplaats, dat er buiten een tafel en bankjes staan. Morgen daar maar aan gaan zitten denk ik. Mijn deuren zijn ook heel bijzonder en straks sluit ik niet de gordijnen maar aan de binnenkant de luiken. Het licht werkt ook heel apart. Er zijn een paar katrolletjes en daar moet ik door een touwtje te bewegen mee draaien en als ik dat dan goed doe dan gaat strakjes het licht uit.
