Dit was niet mijn dag. Toen ik vanmorgen mijn kleren wilde aantrekken bleek dat alles wat ik een paar dagen geleden had laten wassen een paar maatjes was gekrompen. Heb even een paar krachttermen geslaakt en toen iets gezocht waar ik nog wel in kon. Tjeetje wat had ik de ziekte in. Ok, vlug een stevig ontbijt genomen en toen ik daarna met mijn koffers beneden kwam stond André me al op te wachten. We hadden haast er was schijnbaar iets in het programma veranderd. Het werd niet echt duidelijk wat precies maar goed ik zou het wel merken. Hij reed inderdaad redelijk agressief maar niet echt gevaarlijk. Onderweg stapte er een jongedame in die mij op het vliegveld zou begeleiden. Toen we daar aankwamen had ik gelijk een vreemd gevoel, hier klopt iets niet. Geen auto voor het gebouw, terwijl het toch een International Airport is, van buitenaf zag het er donker uit, bleek later dat er wel licht brandde, en verder bij de incheckbalie geen mens. De jongedame is wat rond gaan neuzen en toen ze terugkwam wist ze te vertellen dat er zo iemand kwam. Inderdaad er kwamen 2 jongemannen die een computer tot leven brachten en toen kon ik inchecken. Bagage was natuurlijk weer een probleem maar ik hoefde niets bij te betalen, was niet alleen vriendelijkheid maar ook het gevolg van dat er verder geen enkel persoon was te bekennen. Afscheid genomen van de jongedame en verder alleen langs de security. Die waren er wel. En hoe !!! Ongeveer alles heb ik uit mijn handbagage moeten halen. Ze hadden duidelijk de tijd en wilden denk ik wel eens zien wat zo’n alleen reizende vrouw allemaal bij zich had. Ze keken verbaasd. Ik eigenlijk ook wel een beetje, wist niet dat ik dat allemaal bij me had !! Goed en toen op weg naar de gate. Niemand, maar dan ook niemand te zien. Dat kon toch niet waar zijn. Geen paniek !! ik ben ingecheckt en dat doen ze natuurlijk niet als er geen vlucht is. Rustig gaan zitten, oordopjes in en luisteren naar mijn boek. Ik zal het allemaal wel zien. De tijd verstreek en er gebeurde niets. Net toen ik van plan was om mijn boeltje op te pakken en toch eens naar een levend wezen te gaan zoeken kwam er een stewardess. Zij ontsloot de counter en begon een heel verhaal in het Chinees af te steken. Let wel, ik als Westerse was de enige die daar zat. Daarna in heel slecht Engels, maar goed ik begreep dat het boarden begon. Kreeg last van een lachbui. Goed, langs de dame
en met de roltrap naar beneden. Daar wees iemand me de weg en ik moest in een bus. Die bleef nog een poosje staan en jawel hoor daar kwamen nog 2 mannen. Dat was de hele oogst ! Met de bus een redelijk stukje rijden en daar stond een 2 propeller vliegtuigje. Voor de kenners een MA60 en inderdaad er kunnen 60 passagiers in. Ik werd netjes geholpen met mijn handbagage. Dit is voor de maatschappij een duur vluchtje. Twee man aan de balie, stewardess plus collega die de boarding doen, man die de weg staat te wijzen naar de bus, bus met chauffeur, vliegtuig met 2 piloten (neem ik aan maar ik heb ze niet gezien), 2 stewardessen, 1 securityman (zit op iedere vlucht) en dan drie passagiers ! Tel verder al de randfiguren er omheen nog mee en dan kom je toch tot een aardig aantal. Bij aankomst een tijdlang op mijn bagage staan wachten. De andere twee hadden alleen handbagage en eindelijk kwam mijn eenzame koffer over de band. Had bijna de neiging om hem een ererondje te laten maken. Toen naar de uitgang maar daar was geen gids. Wat zullen we nu hebben ? Rustig blijven staan op de plek waar je afgesproken hebt. Maar toen er na een kwartier nog niemand was en de security me al een paar keer had gevraagd waarom ik daar bleef staan toch maar eens een sms gestuurd. Daar reageerde ze gelijk op. Ze zou er zo zijn, had in een verkeersopstopping gezeten en was nu onderweg met de bus. Eindelijk, na zo’n drie kwartier arriveerde ze net op het moment dat de security me duidelijk aan het maken was dat ik daar nu toch echt weg moest. Wij naar de andere kant van het vliegveld vanwaar de Matlev vertrekt richting stad waar ik later op de Bullit moest stappen. Intussen voor de zoveelste keer bij de security een foto van me gemaakt en mijn vingerafdruk weer gemaakt. Ik geef lekker iedere keer een andere vinger, gewoon uit balorigheid. Toen moest mijn ruimbagage open. Dat was natuurlijk nog niet eerder gebeurd omdat dat waarschijnlijk wel gescand wordt maar pas nadat het is afgegeven. Ja hoor, daar ontdekten ze een nageletui en dat mocht niet. Tegen de gids vertelt dat ik dat nu juist in die koffer had gestopt en niet in mijn handbagage maar dat ik nu, omdat ik met de Bullit ga alle bagage zelf bij me heb. Ze heeft moeten praten als Brugman en het is haar gelukt. Hoera ! Ik zie me al die tijd al zonder nageletuitje op vakantie gaan. Ik denk dat ze daar begrip voor kreeg want ze wilde nog een keer mijn pas zien en controleren of ik echt zo lang in China was. Bij de laatste vlucht is een van mijn wieltjes van mijn grote koffer kapot gegaan. Dat is nu echt een handicap en straks in Guilin maar eens proberen om dat te laten maken. De gids hier heeft nu voor me geregeld dat mijn koffers door een kruier naar de wagon werden gebracht. Heeft ze gedaan (en betaald) om zich te verontschuldigen voor het lange wachten. In ieder geval dankbaar gebruik van gemaakt. De Bullit gaat met zo’n snelheid van 325 kilometer dus dat schiet lekker op. In Guilin stond de gids weer met auto en chauffeur en die hebben me naar mijn hotel Moondance gebracht in Yangshuo. Dat was dus weer een dagje reizen van ruim 13,5 uur. Daarna lekker gegeten en nu zit ik met een pilsje op het terras na me eerst zorgvuldig te hebben ingesmeerd tegen de muggen want het is hier subtropisch en die krengen weten dat ook.