Vanmorgen toen ik zat te ontbijten hoorde ik ineens iemand zeggen: hé volgens mij is dat PAM. Een voor mij onbekende dame kwam naar mij toen en stelde zich voor. Bleek de reisleidster te zijn van de groep waarmee ik drie weken door Colombia ga trekken. Een vrolijk iemand die jaren in Venezuela heeft gewoond.
Na een poosje te hebben zitten praten afgesproken dat we om half 6 een soort briefing zouden krijgen. Zij ging in de loop van de middag de groep op het vliegveld ophalen. In totaal zijn we met 10 man plus de reisleidster. Een echtpaar met zoon, een moeder en zoon en drie vrouwen en 2 mannen.
Ik ben vervolgens de wijk in gegaan. Op de andere hoek van de straat, ongeveer 25 meter van ons hotel was een enorm gat. 
Gisteren had ik wel gezien dat daar behoorlijk wat water uit het wegdek naar boven kwam. Het schijnt hier de laatste weken behoorlijk te hebben geregend. Vanmorgen vroeg is er een sinkhole ontstaan. Een enorm gat is daar nu en iedereen die daar voor zijn beroep liep zag er redelijk ontredderd uit. Zo iets van waar moeten we gaan beginnen om dit op te lossen.
Heel anders was het vlakbij in de straatjes, wat een vrolijkheid was dat en wat een geweldige leuke buurt. Het ene huisjes/winkeltje/restaurantje is nog kleurrijker dan het andere. Ambachten worden op straat uitgevoerd en heel veel muziek gemaakt. Nog staan kijken bij de opnamen voor een film. Politie patrouilleert met honden die wel allemaal een muilkorf om hebben.
Stond op enig moment bij een heel klein zaakje te kijken waar een oudere man gitaren aan het maken was. Het netjes aangeklopt en gevraagd of ik rond mocht kijken. Was geen probleem. Ging me van alles uitleggen over gitaren (daar heb ik dus absoluut geen verstand van) tokkelde er af en toe op eentje en liet me de ene mal na de andere zien.
Was helemaal op dreef. Gevraagd of ik foto’s mocht maken. Ja hoor geen probleem. Bood me toen een kop koffie aan en ja dat kun je dan natuurlijk absoluut niet weigeren. Het kopje zag er zo vies uit dat ik bijna over mijn nek ging maar er maar zo weinig mogelijk naar gekeken. Het was goed bedoeld zullen we maar denken. Daarna verder de straatjes gaan verkennen tot ik op een hoekje bij een winkeltje kwam waar ze versgeperste sinaasappelsap verkochten. Daar had ik wel zin in. Ik kwam met de eigenaar aan de praat. Hij vroeg of ik uit Europa kwam. Ja dat klopt en u, bent u van hier. Nee, hij was toen hij 12 jaar was met zijn ouders vanuit Portugal naar Venezuela gekomen. Zijn ouders waren daarna teruggegaan maar hij was aan een mooie Venezolaanse blijven hangen. Hij liet me de foto zien en inderdaad daar kon ik me van alles bij voorstellen dat was een zonde waard. Intussen was hij bij me aan tafel komen zitten en vertelde dat hij nu 6 maanden in Colombia was en van zijn spaarcentjes die hij had dit hoekpandje had gekocht. Zijn vrouw was intussen overleden. Toen kwamen de traantjes. Hij had nu nergens meer een thuis. Portugal was een land waar hij niets mee had, te weinig herinneringen. Venezuela voelde voor hem als zijn vaderland maar daar was geen eten en drinken meer en alleen maar geweld en corruptie en hier in Colombia werd hij ook niet geaccepteerd want hij kaapte hun baantje weg. Ja daar zit je dan in een wildvreemde stad een man te troosten. Had intens met hem te doen. Later kon er weer een flauw glimlachje af maar zijn ogen lachten niet. Triest hoor.
Al flanerend ben ik toen verder de stad in getrokken en met verbazing naar de enorm lange bussen staan kijken.
In de loop van de middag heb ik het Museo del Oro bezocht. Een heel mooi museum met 55.000 voorwerpen. De meeste, zoals de naam al doet vermoeden, zijn van goud. Aan de hand van die voorwerpen en sieraden wordt de geschiedenis verteld van de Muisca, de vroegere bewoners van centraal Colombia.
Toen over de Calle 7, weer richting hotel gelopen want daar waren inmiddels de overige leden van de groep aangekomen. In die hoofdstraat gebeurt van alles op straat. Men zit er te schaken. Heel veel muziek wordt er gemaakt, je kunt er je haar laten vlechten en verder allerlei andere straatactiviteiten.
Eind van de middag een introductie gekregen van de reisleidster en verder uiteraard kennis gemaakt met elkaar. Gaat wel lukken denk ik. Daarna zijn we met zijn allen gaan eten en was de dag weer voorbij.
