Ben al wakker voor de wekker afloopt. Een vreemd gevoel heb ik en gelijk weet ik waarom. Vandaag scheiden onze wegen. Zal vreemd zijn maar we kijken terug op een heel mooie tijd met ontzettend veel mooie dingen die we hebben gedaan en samen beleefd. Dat neemt niemand ons meer af.
We gaan ontbijten en bestellen de taxi’s voor over 20 minuten. We moeten alleen nog het laatste inpakken en het meeste is nat of tenminste klam. Doe het natte spul zoveel mogelijk in plastic zakken. Hangen de telefoons nog even aan de oplader want die zullen we vandaag wel nodig hebben en dan is het zover. Afrekenen, zo lang mogelijk het uur U uitstellen maar dan staan de taxi’s er en wordt onze bagage ingeladen. Nog een laatste knuffel en natuurlijk de onvermijdelijke traantjes en dan stappen we in. Nog even zwaaien en dat was het dan…..maar….bij het inchecken bij de Braziliaanse grens komt ineens Amber naar me toe. Verrassing ! Daarna gaan we echt ieder onze eigen weg. Na een half uurtje check ik uit in Brazilië en we rijden verder naar de Paraguyaanse grens. Dan rijden we Paraguay in. Direct valt op dat er toch een enorm verschil is met Argentinie. Daar gaat alles relaxt. Ziet het er schoon uit, zelfs een beetje welvarend en hier heeft iedereen haast en proberen ze elkaar van de weg af te rijden. Alles is smoezelig. Veel straatvuil. Chauffeur zet me voor de terminal af en ik moet het nu zelf doen. Er spreekt niemand Engels. Minpuntje. Vind een loket waar ik een kaartje kan kopen. Ik kan een kaartje kopen voor 5 uur vanmiddag. Dat is 6 uur wachten en probeer aan te geven dat ik zo snel mogelijk een bus wil. We begrijpen elkaar en hij maakt me duidelijk dat ik over 20 minuten een heel luxe (volgens mij zijn ze dat allemaal) bus kan krijgen maar dan moet er geld bij. Maakt het bekende geld gebaar en wijst naar zichzelf. Ik vraag hoeveel ? De busrit kost 60.000 (het is net monopolygeld) en hij wil 6.000. Zoals het een goede Zeeuwse betaamt bied ik 2.000. we komen uit op 3.000. Heb nog geen idee hoeveel dat is. Mijn app voor omrekenen doet het volgens mij niet goed want ik krijg zo’n laag bedrag. Er wordt van alles ingeladen. 
Hele grote zakken en ook nog grote pakketten die ter plekke geseald worden. Als ik denk dat we gaan vertrekken komt de chauffeur me halen en moet ik mee de bus uit. Hij beduidt me dat hij het aan zijn rug heeft en mijn grote koffer te zwaar voor hem. Ik moet hem zelf onderin zetten. Leuk hoor er is bijna geen plek meer. Kijk hulpeloos om me heen en zie een paar jonge jongens staan en vraag of ze willen helpen. Geen probleem ze zijn een tijdje bezig met het herschikken van de bagage en dan kan mijn koffer er ook nog bij. Ik bedank ze met een stralende glimlach en we kunnen vertrekken. Na anderhalf uur stoppen we en komen er een heleboel verkopers aan boord, eten, drinken maar ook zonnebrillen, hoeden, zonnebrand en souvenirs.
Om een uur of 2 besluit ik een van mijn 2, tijdens het ontbijt, klaargemaakte boterhammen te verorberen. Als ik die op heb en het zakje weer terug wil stoppen steekt mijn buurman zijn hand uit en kijkt me vragend aan. Even twijfel ik want ik had die gepland om over een paar uur op te eten maar dan geef ik hem de boterham met kaas. Een stralende glimlach van een tandeloos, verweerd gezicht is het antwoord. Dat is echt wel een boterham waard. Ik doe nog een poosje mijn oogjes dicht, dan gaat het sneller.
De reis verloopt verder spoedig tot we in Asuncion aankomen dan komen we midden in het spitsuur en dat houdt ontzettend op. De taxichauffeur heeft geen idee waar mijn hotel is maar met google maps kom ik er wel uit en met gebarentaal geef ik aan hoe hij moet rijden. Het hotel is netjes, schoon en eenvoudig. Bed is prima dus allemaal geen probleem. Er is me afgeraden om alleen de stad in te gaan, tenzij ik dat doe met een taxi maar er is genoeg in het hotel te krijgen. Dadelijk mijn blog van gisteren en eergisteren afmaken en dan op tijd naar bed met een luisterboek. Ben benieuwd hoe lang ik daar naar lig te luisteren.
