Vanmorgen met privé-vervoer naar het vliegveld van Atacama gebracht en toen bleek dat er een vertraging van 2 uur was. Onderweg reden we een groepje jongelui voorbij die op hun fiets met sandboards naar de duinen gingen om te gaan surfen. 
Ik vlieg de komende 8 keer met Latam en bij het inchecken werd ik erop gewezen dat ik een app kon downloaden zodat ik zodra ik in het vliegtuig zat en mijn telefoon/Ipad/of PC op vliegtuigmodus zette ik via het entertainment network naar een film kon kijken of naar muziek kon luisteren. Nog niet eerder meegemaakt. Werkt goed. 
Dat is voor het eerst dat ik tegen een vertraging oploop. Maar goed ik had toch net een spannend luisterboek opstaan en de tijd vloog voorbij. Ik zou op de luchthaven van Santiago opgehaald worden maar er stond niemand. Op zich vond ik dat niet zo vreemd want mijn vliegtuig had bijna 2 uur vertraging. Dus ben ik naar het restaurant The Fournil gegaan zoals me was opgegeven om vervolgens het agentschap te bellen. Ze namen niet op en ik was net aan het zoeken naar het emergency emailadres toen een vriendelijk ogende jongeman me vroeg of hij me kon helpen. Ik vertelde dat ik opgehaald zou worden maar dat ik de chauffeur niet had gezien en dat ik geen gehoor kreeg. Hij vroeg of hij het nummer voor me moest proberen. Nou graag. Hij belde iemand (achteraf natuurlijk niet het door mij opgegeven nummer) en vertelde mij daarna dat de chauffeur verlaat was en er over 10 minuten zou zijn. Geen probleem. Een collega van hem, die beter Engels sprak, kwam erbij en samen brachten ze me naar de uitgang. Onderweg nog even vragend of ik toch wel peso’s had want de taxi’s moesten hier contant afgerekend worden. Nu had bij mij een belletje moeten gaan rinkelen want het vervoer had ik al betaald. Maar goed ik trek 200.000 peso’s, want ik was er bijna doorheen, en hij vraagt nog lachend heb je wel genoeg gepind want de peso’s zijn hier niets waard. Dat weet ik intussen ook.
Het duurde toch wel even en er werd nog een keertje gebeld. Volgens de jongeman stond de chauffeur bij een verkeerde ingang. Dus nog een rondje lopen met de koffers, althans de mannen en ik erachteraan. Wel zorgend dat ik in de buurt van mijn koffers bleef en zeker bij die waar mijn elektronica inzit. Nu heb ik de gewoonte hier aangeleerd dat wanneer ik iets niet vertrouw er foto’s van maak. Die gaan gelijk in de cloud en eventueel kan Amber die ook zien. Je weet maar nooit.
Oké, auto komt en de jongeman legt de chauffeur uit naar welk hotel ik moet. Vertelt mij dat het $ 35 kost. Prima. Is niet weinig maar maak daar ook geen heisa over. Zegt daarna dat de chauffeur dat hotel niet kent maar dat hij wel mee zal rijden. Ik maak bezwaar maar de chauffeur rijdt al. Intussen ontstaat er een discussie met de jongeman want hij wil dat ik NU betaal en niet pas bij het hotel want daar kun je moeilijk stoppen, dat blijkt later juist te zijn, en dan hebben we dat maar gehad. Nou ja, ik moet toch betalen dus zeg maar hoeveel dat is in peso’s. Omgerekend zegt hij 150.000. Ik intussen op mijn calculator nagerekend en dat is bijna $ 250 dollar. Dus dat gaat niet gebeuren. 
We zijn intussen in een gebied waar geen huizen staan en de mannen beginnen te dreigen. Nu betalen. Toen heb ik een berichtje naar Alexandra en René gestuurd met de mededeling als ik om 19 uur niets van me heb laten horen bel dan de politie in Santiago a.u.b en ze de foto gestuurd waar de twee “helpers” op staan. Bovendien kan Alexandra me traceren als mijn telefoon gsm verbinding heeft. Ik heb het voor elkaar gekregen dat ze me naar het hotel zouden brengen en ik daar in dollars zou betalen.
Onderweg stopt de auto en de jongeman die mee was gereden, omdat de chauffeur zogenaamd niet wist waar het hotel was, en stapt zonder iets te zeggen uit.
Daarna komen we in de drukke stad en voel ik me veilig(er). Had al een keer geprobeerd of het raam open kon en ja dat lukt dus in geval van nood kan ik om hulp roepen en aangezien het heel druk is kan er niet hard gereden worden. We stoppen bij het hotel, laat intussen Alexandra en René weten dat ik veilig ben en de chauffeur laat me een tekst lezen. Ik moet geen $ 35 dollar betalen maar $ 50. Nou ik dacht het niet. Bovendien heb ik mijn bonnetje al in mijn tas en een flinke vent die dat er uit krijgt. Als ik zeg dat ik dat niet doe en er diverse berichtjes worden gewisseld, rijdt de chauffeur verder en ik kan er niet uit want de deuren zitten op slot. Meldt intussen weer bij het thuisfront dat het toch nog niet over is. Ik begin te gillen en roep dat ik naar het hotel wil. Chauffeur belt met zijn collega’s en die willen met mij praten. Ik krijg te horen dat ze de prijs willen verlagen naar 140.000 peso’s en geen dollars willen. Ik zeg akkoord. Maar als we vlak bij ons hotel zijn krijgt hij duidelijk opdracht dat ik eerst moet betalen en hij me dan pas naar het hotel mag brengen. Ik heb het raampje open gedaan en ben heel hard HELP gaan gillen en intussen zogenaamd een nummer gebeld. Hij stopte, vraagt wat ik aan het doen ben en ik zeg dat ik met de politie aan het bellen ben. Hij wordt heel boos, vreemd eerst verstond hij geen Engels, stapte uit en ik ben uit de auto gesprongen, door via het raampje mijn deur te openen. Intussen de indruk blijven wekken dat ik met de politie aan het bellen was. Hij heeft mijn koffers op straat gegooid en is er als een haas vandoor gegaan. Helaas ben ik in de consternatie vergeten een foto van het nummerbord te maken. Vanaf nu neem ik van iedere auto waar ik in stap eerst een foto. Zijn ze gelijk waarschijnlijk een beetje voorzichtiger.
In het hotel mijn verhaal gedaan. Daar hebben ze intussen de foto’s van de drie mannen onder de balie hangen dus mocht een van deze komen en naar mij vragen dan weten ze gelijk wat ze te doen staan: de politie bellen. Ik heb een kamer gekregen die extra is beveiligd. Eerst een afgesloten deur, dan een halletje en dan weer een afgesloten deur. Bovendien een kijkgaatje en een ketting.
Ik denk dat ik vanavond maar in het hotel blijf eten en niet de straat opga. Nu het achter de rug is valt het wel weer mee maar zat toch wel even in mijn rats.
Terwijl ik zat te eten, heb het me goed laten smaken, kwam de receptioniste me vertellen dat wanneer er toch, wat volgens haar niet mogelijk was, aangebeld zou worden dan moet ik een speciaal nummer bellen en in ieder geval niet de deur openen. Of ik met deze informatie nu blij moet zijn weet ik ook niet. Ga me vannacht maar eens beraden hoe ik de komende dagen door ga brengen. Op de een of andere manier lijkt het me niet raadzaam om alleen te voet Santiago in te gaan.
