Canada

Stressvolle voorbereiding

Zelden is de aanloop naar een vakantie met zoveel stress begonnen als deze vakantie. Vijf dagen voor we zouden vertrekken ontdekte ik dat ik mijn paspoort miste. Normaal gesproken bewaar ik dat altijd in een speciaal etui in mijn handtas. Toen ik dat pakte voelde ik gelijk aan het gewicht dat het niet klopte. Al snel bleek dat het meest waardevolle papier, mijn paspoort, er niet inzat. Overal gezocht. Het hele huis op zijn kop gezet maar geen paspoort. Mezelf tot kalmte en vooral tot nadenken gemaand. Er was maar één plek waar ik mijn paspoort de laatste tijd nodig had gehad en dat was in het ziekenhuis in Montpellier. Het is namelijk in bepaalde gevallen verplicht om je te legitimeren en daarvoor had ik mijn paspoort gebruikt. De betreffende afdeling was helaas niet telefonisch bereikbaar. Er bleef maar één ding over en dat was in de auto stappen en naar Montpellier rijden. Toch al snel een ritje van zo’n vijf kwartier. Bij navraag bij het secretariaat reageerde een van de dames direct dat inderdaad de arts vergeten was om mijn paspoort terug te geven.

Vreugde van korte duur

Toen ik dat hoorde kon ik wel een vreugdedansje maken maar helaas was de vreugde van korte duur. De dame in kwestie vertelde dat ze het precies een week geleden al per post naar me had toegezonden. Of ik dan het track- en tracenummer mocht hebben. Helaas dat had ze niet het was met de reguliere post verzonden. Gaat u mij echt vertellen dat u mijn paspoort als gewone brief hebt verstuurd? Ja dus!
Voor ik was vertrokken had ik nog in de brievenbus gekeken en daar zat niets in dus was de envelop met inhoud nu exact een week onderweg. Dat beloofde niet veel goeds. Dat bleek de daaropvolgende dagen ook. Als een waakhond drentelde ik iedere dag rond de brievenbus, maar alles wat de postbode ook bracht, geen envelop met mijn paspoort.

Het uur U nadert

Mijn vertrek naar Nederland naderde met rasse schreden en op vrijdag was mijn vlucht van Montpellier naar Rotterdam.  Dat was tevens de laatste vlucht van Transavia dit jaar, het leuke was dat ik ook de eerste vlucht aan boord was.
Ik had intussen wel over een plan B nagedacht. Er was een mogelijkheid om een noodpaspoort aan te vragen. Niet ieder land accepteert dat maar Canada gelukkig wel. Nu ging dat natuurlijk ook niet van een leien dakje. Daar heb je weer een formulier van de Gemeente waar je woonachtig bent voor nodig. Maar dan wel een Gemeente in Nederland. Aangezien ik in Frankrijk woon, kunnen ze dat dus niet verstrekken. Gelukkig kon dat omzeild worden omdat ik wel een geldig Nederlandse ID-card heb. Met iemand van de marechaussee was de afspraak gemaakt dat ik zondagavond tegen middernacht naar Schiphol zou komen. Daar kon dan het papierwerk in orde worden gemaakt en zodra het maandag was zou ik mijn noodpaspoort krijgen. Een noodpaspoort mogen ze namelijk alleen verstrekken op de dag dat je gaat reizen. Voor mij dus maandag de 7e.

Niet vergeten de eTA aan te vragen

Alleen met een noodpaspoort was ik er niet want ik had ook nog een eTA nodig (inreisdocument voor Canada). De vorige keer had ik dat binnen een paar uur. Ik wilde absoluut niet het risico lopen dat het te laat voor mijn vlucht naar Toronto zou komen. Daarom had ik de grootst mogelijk marge ingebouwd. Er was nog een onzekerheid: ik had al een eTA maar die was aan mijn inmiddels zoekgeraakte paspoort gekoppeld. De vraag was of ik nu een 2e eTA die gekoppeld moest worden aan mijn noodpaspoort zou krijgen. Daar kreeg ik geen duidelijkheid over dus bleef het spannend.

La Poste

Donderdag eind van de middag ben ik naar het sorteerkantoor van La Poste gegaan met het verzoek om, als er de volgende dag post voor mij zou zijn, me dan te bellen. Naam, adres en telefoonnummer doorgegeven maar ook dat beloofde niet veel goeds. De loketbeheerder presteerde het om drie keer mijn naam, Ros want die gebruik ik in Frankrijk, en mijn telefoonnummer verkeerd te schrijven.

Op vrijdag heb ik zolang mogelijk gewacht om naar het vliegveld te gaan, maar wie er ook belde of kwam, niets wat met de Post te maken had. Ik was al een eindje onderweg en dacht, ik ga terug en rij nog even langs het sorteerkantoor. Daar zat de bediende van de avond daarvoor, mijn briefje lag nog op de balie en een postbode zat te lunchen. Tegen haar vertelde ik dat er een heel belangrijke brief voor me onderweg was en of zij wilde kijken of die misschien in de middagbestelling zat. Ze dacht zich te kunnen herinneren dat ze inderdaad post voor me had. Een blik in haar bestelbusje had als resultaat dat ze met een paar enveloppen voor me terugkwam waaronder een envelop van het ziekenhuis met mijn paspoort.

Op vleugels naar het vliegveld

Fluitend ben ik, waarschijnlijk iets te hard, naar het vliegveld gereden. Niets kon mijn dag meer verpesten zelfs de stromende regen bij aankomst in Rotterdam niet. Intussen heb ik de enveloppe nog eens goed bekeken. Die is niet, zoals de secretaresse mij vertelde op de 24e september afgestempeld maar op de dag dat ik in het ziekenhuis was, namelijk 1 oktober.

Author

Van jongs af aan heeft reizen me gefascineerd. Was toen niet in de gelegenheid om dat te verwezenlijken maar haal nu dubbel en dwars de achterstand in. Geniet met volle teugen van al die mooie plekken op deze wereld en niet te vergeten van de veelzijdigheid van zijn bewoners. Probeer zoveel mogelijk uit het leven te halen want de eeuwigheid is me nooit beloofd.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *