Mijn Leven

Levensverhalen van Vrouwen / Vrouwen Coach/ Online Coaching door Quinta Severiens (eind 2018)

Mijn ledikantje stond 76 jaar geleden, dus midden in de oorlog, in Zeeland. Mijn herinneringen beginnen een paar jaar later. We hadden het niet breed, zeg maar gewoon dat we straatarm waren, Mijn moeder moest iedere stuiver drie keer omdraaien, vader bemoeide zich niet met geldzaken. Het was gewoon armoe troef. Een nieuwe jas heb ik nooit gehad maar werd gemaakt van een oude jas van een tante of een goede kennis. Toch liepen we er altijd netjes bij. Andere kinderen kregen zakgeld maar bij ons kon dat niet dus moest ik slim zijn. Mijn drang om te overleven en steeds verder te komen dateert van die tijd.

Toen ik nog maar net naar de middelbare school ging had ik een baantje bij de plaatselijke melkboer. Met een kar de huizen langs en melk en aanverwante artikelen verkopen. De losse melk kostte toen 29 cent de liter en meestal gaven ze 30 dus had je winst. In december spaarde ik dat op en kocht van die losse centen dan met de kerst een pakje echte roomboter. Dat was pas een feest ! Zodra ik klaar was bij de melkboer ging ik naar de schoenmaker en bracht de schoenen die opgelapt waren weer naar de bijbehorende eigenaars. Dan vlug een hapje eten en om half 4 stond ik in de plaatselijke friteszaak tot half 12 ’s avonds. Vlug de boel schoonmaken en zorgen dat ik voor middernacht thuis was want op zondag mocht er niet gewerkt worden. Niet gewerkt maar er was wel voetbal en soms zelfs 2 elftallen en daar verzorgde ik de thee voor en kreeg daarvoor 1 gulden per team.

Als ze aan me vroegen wat ga je later doen dan zei ik altijd: Geld verdienen en heel veel reizen vooral van genieten. Ik wilde van het eiland weg, de wereld in, maar mijn ouders vonden dat geen goed idee. Ik kreeg een baantje op een aannemerskantoor. Op zich niet verkeerd en verdiende leuk. Het geld moest ik wel inleveren want de monden van een gezin met vier kinderen moesten wel gevuld worden. Daarom ging in iedere ochtend een uurtje eerder naar mijn werk en maakte het kantoor schoon en verdiende zodoende weer een zakcentje.  De uitslagen van de duivenvereniging tikte ik op zondag (oh wat een schande!) op een stencil en ’s maandags draaide ik die dan met toestemming van de mijn baas, op kantoor af. Na het avondeten vlug op het fietsje bij de leden rondbrengen, dan verdiende ik ook het geld voor de postzegels. Was maar 4 cent maar maal 50 toch weer 2 gulden.

Eindelijk had ik mijn ouders zo ver dat ik weg mocht alleen over mijn keuze is nog heel veel te doen geweest. Ik wilde in militaire dienst. Dat was vloeken in de kerk. Dat kon je als meisje uit een net christelijk gezin niet maken. Als je in dienst ging was je òf lesbisch (viel toen nog onder de noemer besmettelijke ziekte) òf je was een hoer. Maar het is me gelukt en al snel werd het 2-jarig contract medeondertekend door mijn ouders en kwam ik in 1962 in dienst bij de LUVA (LUchtvaart Vrouwen Afdeling). Het was van het begin af aan niet mijn bedoeling om langer dan mijn contract in dienst te blijven maar ik wilde weg uit het dorp. Kreeg mijn opleiding grotendeels op Schaarsbergen en werd telefoniste/codiste.

Mijn ouders hadden het zo geregeld dat mijn salaris op hun rekening werd gestort. Twee keer per maand had ik vrij reizen en op deze manier dwongen ze me om dan naar huis te komen om nog iets van zakgeld te krijgen. Mijn allereerste daad op de dag dat ik 21 werd was naar het kantoor van de administrateur te gaan om ongedaan te maken dat mijn ouders mijn salaris kregen. Viel niet in goede aarde.

Na mijn militaire dienst kwam ik bij de Shell te werken. Een geweldige werkgever en als die er niet was geweest dan was ik nooit gekomen waar ik nu ben.

Op de dag dat ik hoorde dat ik zwanger was ontdekte ik ook dat de man waar ik mee in ondertrouw was er een liefje op na hield en stortte mijn wereld in. Heb die avond al zijn spullen op straat in de stromende regen gegooid en hem verteld dat er èn geen huwelijk zou komen eind van de maand èn hij zijn kind nooit zou zien. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Moest ook mijn ouders vertellen dat er geen huwelijk zou zijn en bovendien dat ze binnenkort oma en opa zouden worden en binnen een kwartier stond ik heel snel weer buiten. Dat werd niet geaccepteerd.

Toen begon de strijd van diverse instanties en werd op mijn gemoed ingespeeld dat ik, in het belang van het kind, er maar beter afstand van kon doen. Anderen wisten weer te vertellen dat (illegale) abortus het beste zou zijn. Ook voor mij, anders zou ik nooit meer aan de man komen. Alsof dat mijn grootste zorg was. Mijn hospita vertelde dat ze geen kamers verhuurde aan een moeder met kind dus of ik maar op wilde hoepelen enz. Gelukkig kreeg ik toen van de Shell een woning en verhoogden ze mijn salaris zodat ik de kleine naar de crèche kon brengen.

Intussen was ik programmeur geworden en volgde cursussen bij IBM. Op enig moment werd ik gevraagd of ik bij ze wilde komen werken en cursussen geven in de basiskennis voor computers en in diverse programmeertalen. Een hele eer maar kon het in eerste instantie niet over mijn hart verkrijgen om bij de Shell weg te gaan. Die hadden me zo geweldig geholpen en ik had het er ook prima naar mijn zin. Toen echter duidelijk werd dat mijn salaris verdubbelde heb ik op enig moment de stoute schoenen aan getrokken en ben met mijn baas gaan praten. Uitgelegd dat ik eigenlijk niet weg wilde maar dat ik dit ook niet kon laten lopen. Je bent dit aan jezelf verplicht zei hij, je hebt je dubbel en dwars ingezet voor het bedrijf en je moet dit voor jou en je dochter doen. Zo belande ik bij IBM, kreeg een gedegen opleiding en ging cursussen geven. In de weken dat we moesten leren mochten we ook dingen voor ons zelf uit proberen. Ik had vanuit mijn werk met de Shell nog contacten met bedrijven in Duitsland die zorgden voor het vervoer van de olie via de pijpleidingen. Ik begon programma’s voor ze te schrijven en was iedere vrije avond en in het weekend op kantoor. Nam mijn dochter mee of die was bij vrienden. De klussen betaalden enorm goed. Leerde daar ook mijn 1^e man kennen en we besloten om ons ideaal te gaan verwezenlijken. Een boerderijtje in Limburg en helemaal selfsupporting te worden. Half jaren 70 was het zover. We vertrokken en zagen het helemaal zitten maar binnen een half jaar zag ik het helemaal niet meer zitten. Gewend aan heel hard werken en dan nu, in mijn ogen, helemaal niets doen, dat kon niet. Ik besloot een parttime baan te zoeken en vond die in de functie van examinator bij het CBR voor twee dagen in de week. Al snel ontmoette ik de directeur die vroeg wat ik vroeger had gedaan. Vertelde dat mijn laatste baan bij IBM was geweest en hij zei dat de administratieve medewerkers in Rijswijk eigenlijk allemaal een basiscursus zouden moeten hebben. Oh, dat kan ik wel was mijn opmerking en ja hoor een paar maanden later ging ik op maandag naar Rijswijk, gaf twee dagen cursus en vertrok dan woensdagavond weer naar Limburg. Toen iedereen de 4 daagse cursus had bezocht was eigenlijk mijn werk gedaan maar juist op dat moment kwam er een baantje vrij als Stafmedewerkster planning en budgettering. Intern gesolliciteerd en aangenomen. Dat was wel een fulltime baan dus verhuisde ik naar Rijswijk en ging alleen in het weekend naar huis in Limburg. Het was ook het begin van het einde van mijn huwelijk. Daarna ging het heel snel. Via de functie hoofd buitendienst, de baas van de examinatoren werd ik al vrij snel wnd algemeen directeur en uiteindelijk werd mijn functie Directeur Productmanagement met de nadruk op het examengebied. Het was een zware en moeilijke taak vooral omdat je als vrouw toch wel heel veel moest presteren om geaccepteerd te worden. Het is me gelukt en ben na 25 jaar trouwe dienst met pensioen gegaan. Nu pluk ik de vruchten van mijn harde werken en mijn doorzettingsvermogen. Woon in een schitterend huis in Frankrijk. Maak lange reizen naar Zuid-Afrika, China en dit jaar nog 4 maanden in Zuid-Amerika geweest. In februari ga ik voor maanden naar Midden-Amerika. Kan tot op zekere hoogte me nu alles permitteren en kijk terug op een heel gevarieerd leven met veel diepte- en hoogtepunten en heb dit vooral kunnen bereiken door hard te werken en dat te doen waarvan ik dacht dat het beste was.

Wat heb ik geleerd in mijn leven? Alles wat je wil dat kun je en Opgeven is geen optie !