Column Rinske Oenema over Scherptediepte 15 schrijvers, 15 waddenverhalen, 1 bundel.
In mijn verhaal Scherptediepte draait het om het maken van de perfecte foto. In mijn zoektocht naar een geschikte titel heb ik me een beetje verdiept in de termen van de fotografie. Het woord scherptediepte sprak me gelijk aan, vanwege het beeld dat het bij mij oproept. Scherpte associeer ik met een heldere visie, focus en diepte gaat om een diepere laag die niet direct zichtbaar is. Dit beeld past bij Wynn, de hoofdpersoon van mijn verhaal. Zij richt zich volledig op haar doel, het winnen van een fotowedstrijd. Maar diep van binnen is ze onzeker en bang om af te gaan. Die angst houdt haar scherp, maar zit haar ook in de weg, want er is geen foto goed genoeg.
Ik begrijp Wynn; zij voert dezelfde strijd als ik. Ook ik word geplaagd door onzekerheid en perfectionisme, zeker bij het schrijven. Die eeuwige twijfel of mijn verhaal wel goed genoeg is en schroom om te vertellen dat ik schrijf. Ik vind het doodeng om mijzelf te laten zien en tegelijkertijd voel ik die drang om het toch te doen. Dat dubbele gevoel overheerste toen ik mezelf opgaf voor de schrijfweek op Ameland. Aan de ene kant die onzekerheid of ik dit wel moest doen, aan de andere kant dat brandende verlangen om mijn droom waar te maken: een verhaal schrijven in een echt boek en mijzelf als schrijver presenteren. Dat gevoel gaf de doorslag; het was hoog tijd dat ik die stap ging zetten.
Nu ik de beslissing had genomen, begon ik ideeën te verzamelen voor mijn verhaal. Ik verkende Ameland via Google Maps en Wikipedia, en ging op zoek naar legendes over de eilanden. Ik dacht na over een hoofdpersoon en schreef scènes om haar beter te leren kennen. Op de dag van vertrek reisde Wynn met mij mee; ik keek met haar ogen toen ik in Nes van de veerboot stapte. Nu alleen nog het verhaal. De kennismaking met de andere schrijvers en het warme welkom van Marelle Boersma en Jan Kostelijk bevestigden dat ik de juiste keuze had gemaakt. In deze sfeer zouden er mooie verhalen ontstaan.
De workshops waren goed; ze dwongen mij om de rode draad van het verhaal te vinden. In eerste instantie lukte dat niet. Ik wilde al mijn ideeën verwerken en daardoor werd het een verhaal zonder lijn en een onduidelijk eindpunt. Marelle hielp mij verder; ik moest keuzes maken. Bepalen wat Wynn wil bereiken en waarom dat niet lukt. Toen ik die vragen had beantwoord, werd het vanzelf duidelijke welke ideeën ik wel en niet kon gebruiken. Nu had ik de juiste focus gevonden.
Bij het schrijven, liep ik weer vast; het einde kwam niet goed uit de verf. Ook nu had Marelle de gouden tip. Begin bij het einde; als dat staat, is het makkelijker om eerdere scènes te herschrijven of schrappen. Nu werd het een mooi rond verhaal, waarin alle elementen samenkomen. Mijn verhaal heeft scherptediepte gekregen.
De week op Ameland heeft me veel gebracht; ik ben gegroeid als schrijver en heb meer vertrouwen gekregen. De boekpresentatie in Ouwehands Dierenpark was een mooi feest. Daar op het podium met de bundel Aangespoelde verhalen in mijn handen voelde ik het ook echt: ik ben schrijver!
Lieve Leesgroet Rinske
