Roklubben

Gisterenavond gaan eten bij Restaurant Roklubben. Deze barak heeft ooit op Old Camp gestaan en was voor de Amerikaanse militairen de officiersmess. Het ligt aan het Fergusonmeer en Roklubben betekent roeiclub. Deze foto is genomen door onze tafelgenoten. Het was volle maan en zag er sprookjesachtig uit.Eten was prima en we hadden leuk gezelschap; een sportief echtpaar uit de buurt van Zürich, Monika en Klaus. Als je hoort wat die allemaal aan sportactiviteiten doen word ik gelijk al heel erg moe.
Het slapen was geen enkel probleem. Ik had 2 warmwaterzakken meegenomen om ervoor te zorgen dat we geen koude voeten zouden hebben. Dat is allemaal prima gelukt.

Koude nachten

Toen Amber, na het douchen, mij op bed zag zitten kwam ze niet meer bij van het lachen. Moeders in pyjama, dat had ze nog nooit gezien, met een muts op en sokken aan. Daar moest natuurlijk een foto van worden gemaakt. Of ik die ga plaatsen weet ik nog niet hoor. Ok, vooruit dan maar. Geintje moet kunnen.
Onze barak ligt naast de start-/landingsbaan. Als er een airbus landt dan trilt alles. Het geluid valt mee. Gelukkig komen er maar een paar toestellen per dag. Om precies te zijn in de winter 4 keer per week één en in de zomer iedere dag één en dan soms zelfs wel 2 per dag. Er wordt alleen vanuit Denemarken op Groenland gevlogen. Met kleinere toestellen ook vanuit IJsland.

 

Kangerlussuaq museum

Na het ontbijt werden we naar het plaatselijke museum gebracht. Bij aankomst keken we elkaar aan, zo van: is dit het ?
De chauffeur stapte uit en zei: ‘Ik zal de deur openmaken en het licht aansteken, als jullie iets willen weten ben ik in het kantoortje.’

We hadden er geen hoge pet van op maar eerlijk is eerlijk het was best interessant. Dit kwam mede omdat de chauffeur/gids ons heel veel vertelde. We zijn er best lang blijven hangen. Wel grappig een privé rondleiding. Ook leuk om te zien wat er vroeger allemaal in de pakketten met noodrantsoenen zaten: o.a. Nescafé, Vicks en Verkade.

Er was een oude telexkamer ingericht en ja, dan gaat je hart weer open. In een prullenbak lagen een heleboel ponsbanden. Wat me wel verbaasde was dat ik die nog kon lezen. Terug op de basis snel iets gegeten want om 1 uur moesten we al weer vertrekken.

 

Ice Cap Point 660

Onderweg, naar het door Unesco op de lijst met beschermde gebieden geplaatste Point 660, zagen we helikopters boven de bergen die bezig waren met een reddingsoefening. Vorige week had het Deense leger hier  oefeningen gehouden. Dit was te zien aan de iglo’s die er nog stonden.
Er lagen ook wrakstukken van een neergestort Amerikaans vliegtuig. Ze houden hier niet van opruimen in ieder geval.
De rit naar de Ice Cap duurt zo’n 1,5 uur.

Deze weg is jaren geleden aangelegd door VW die aan het eind van de lange weg een testbaan op de gletsjer heeft gemaakt. Duur grapje. Nu worden er geen proeven meer gehouden. Ik vraag me af waarom ze die testbaan daar hadden gemaakt. Misschien om iets uit te proberen bij extreme kou en het ligt natuurlijk ontzettend afgelegen dus geen last van pottenkijkers.

Gletsjer Reindeer

Bij aankomst een lange wandeling gemaakt. Heuvel op en heuvel af. Ik was erg blij dat ik mijn wandelstokken bij me had. Ideaal op zo’n traject. Het overgrote deel was goed te lopen. Een paar stukken waren ijzig. Ik heb het gehaald maar je moet niet vragen hoe. Mijn conditie laat behoorlijk te wensen over. Daar moet iets aan gedaan worden. Van de andere kant wanneer je dan bedenkt hoe mijn conditie een paar maanden geleden was dan heb ik eigenlijk niets te klagen.

Een schitterend uitzicht op de top van de gletsjer was de beloning. Met recht adembenemend.

Je hebt een goed zicht op de gletsjer Reindeer, die op sommige plaatsen wel 60 meter hoog is. De gletsjer heeft deze naam gekregen omdat in het voorjaar de rendieren daar naartoe komen om aan de voet van de gletsjer jongen te krijgen. Dat is in een periode dat er erg veel muskieten zijn. Door de kou die van de gletsjer afstraalt zijn ze op die plek daarvan gevrijwaard.
Op de terugweg kwamen we weer langs de golfbaan. Schijnt de meest noordelijke baan ter wereld te zijn. Nu natuurlijk niet veel van te zien. Hoop wel dat de baan in betere conditie verkeert dan het clubhuis.

Inwoners

De ongeveer 500 mensen die hier wonen werken voor het overgrote deel op de vliegbasis voor Air Greenland, dan komt toerisme en een klein gedeelte in aanverwante bedrijven. Het zou me niets verbazen als het aantal zelfdodingen hier enorm hoog is. Het is een behoorlijk desolaat oord waar niets maar dan ook niets is te beleven. Heel veel mensen hebben hier de Inuit trekken. Het zijn geen mooie mensen, dat is wel mijn persoonlijke mening en zegt alleen iets over de buitenkant. Ondanks dat er veel geboortes zijn, er is weinig anders te doen denk ik, neemt het aantal inwoners af. Om te studeren moet je sowieso naar de hoofdstad Nuuk en daar blijven er weer een heleboel hangen of vertrekken na hun studie naar het buitenland.

Verboden gebied

Je mag overal komen echter een paar jaar geleden is ontdekt dat de Amerikanen niet zo zorgvuldig zijn geweest in het opruimen van hun troep.
Toen ze hier vertrokken, met achterlating van alles, hebben ze buiten het dorp munitie gedropt. Ze waren in de veronderstelling dat ze dat onklaar hadden gemaakt. Helaas  bleek dat in de praktijk anders te zijn. Nadat spelende kinderen een compleet intacte mortiergranaat hadden gevonden is dat gebied tot verboden terrein verklaard.

Excursie naar Noorderlicht

Na het diner bij Roklubben eerst terug naar ons onderkomen en kregen we de gelegenheid om ons om te kleden voor wat later bleek een zeer koud evenement.

Eerst langs het museum waar we een videopresentatie kregen over de Aurora Borealis en om wat op te warmen een Groenlandse koffie. Helaas bleek de koffie die daarvoor was gebruikt niet erg warm te zijn maar door de hoeveelheid alcohol kregen we het toch wel warm.

Daarna werden we naar een plateau buiten het dorp gebracht en was het wachten geblazen op het Noorderlicht. Volgens de app hadden we 90% kans dat we die te zien kregen. Dat was ook zo, helaas een flauw aftreksel van de foto’s die ik de laatste tijd voorbij had zien komen. Bovendien is het heel moeilijk vast te leggen met de telefoon. Onderstaande foto’s van zijn onze tafelgenoten. We hebben het wel gezien maar onze foto’s zijn echt heel slecht.

Teleurstelling

Eigenlijk dus een teleurstelling. Ik ben constant heen en weer blijven lopen want als je stilstond kreeg je het echt heel erg koud. Veel mensen van onze groep gingen dan ook in de bus zitten en hoopten dat ze het op die manier goed konden zien. Ik had nog een teleurstelling te verwerking. Heb de laatste iPhone en ze maakten daarvoor veel reclame over de resultaten van de foto’s. Die zijn ronduit slecht als je die met de foto’s vergelijkt die door een Samsung zijn gemaakt. Om 11 uur weer terug naar het Kamp en toen snel een hete douche om warm te worden.

Author

Van jongs af aan heeft reizen me gefascineerd. Was toen niet in de gelegenheid om dat te verwezenlijken maar haal nu dubbel en dwars de achterstand in. Geniet met volle teugen van al die mooie plekken op deze wereld en niet te vergeten van de veelzijdigheid van zijn bewoners. Probeer zoveel mogelijk uit het leven te halen want de eeuwigheid is me nooit beloofd.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *