Ik ben vroeg voor het ontbijt want ik wil op tijd op de duikschool zijn. Maar als ik net zit komt er een dame van de receptie die vraagt of ik zo even bij haar langs wil komen als ik klaar ben met mijn ontbijt. Iets zegt mij dat ze geen leuk bericht voor me heeft maar ik kan me niets bedenken.
Dus ik er op af. Tja ze moet namens de duikschool mij vertellen dat ik niet mag duiken. Oh ? En waarom dan niet ? Boven de 60 moet je een doktersverklaring hebben die maximaal een half jaar oud is en die heb ik niet. Ik kan me goed houden maar het huilen staat me nader dan het lachen. Zo’n enorme teleurstelling. Ik ga naar mijn kamer maar besluit dan om het nog niet op te geven. Ik vraag of ze de duikschool willen bellen en me met ze door te verbinden. Ik kan praten als Brugman maar ik kan ze niet vermurwen. Ze durven het risico niet te nemen. Ik bied aan dat ik een verklaring wil tekenen dat ik het op eigen risico wil doen. Want laten we eerlijk zijn als er iets mis gaat dan maakt het natuurlijk geen snars uit of ik dood ben op eigen risico of onder hun verantwoordelijkheid. Het lukt me niet en ik ben zwaar teleurgesteld. Besluit dan om maar bij het zwembad te gaan liggen.
Ze komen me nog wel een keertje aanbieden dat ik kan gaan snorkelen maar de lol is er af en daar heb ik geen zin in. Achteraf was dat misschien nog een optie geweest maar mijn teleurstelling was zo groot dat ik daar geen zin in had. Het was dus een behoorlijke baaldag.