Blog voor Schrijfjuffers

Af en toe geven we het woord aan een gastblogger. Iemand die, net als wij, zijn of haar auteurservaring met andere schrijvers en lezers wil delen. Deze keer is dat Elly van Driel, selfpubber en een bijzonder stoer mens.

Elly – Pam – van Driel schreef het op waarheid gebaseerde verhaal Hello Honey are you there. Ze beschrijft de vier maanden durende trektocht die zij op 75-jarige leeftijd in haar eentje door Zuid-Amerika maakt. Onderweg raakt ze via internet bevriend met George. Dan vraagt George listig om geld en verandert alles. Wanneer de FBI betrokken raakt, volgt een spannend kat en muisspel.

Doe geen concessies aan kwaliteit!

Ik liep altijd voor de muziek uit, niets was te dol. Maar met het schrijven van een boek heb ik gewacht tot ik, qua leeftijd, rijp was voor een bejaardenhuis.

Heel vaak werd me gevraagd waarom ik mijn memoires niet aan het papier toevertrouwde maar dat zag ik niet zitten en bovendien; wie zat daar nu op te wachten? Het is waar, ik maak altijd wat mee en als het niet spannend is, dan zorg ik wel dat het spannend wordt.
Na mijn reis door Zuid-Amerika ging ik toch overstag en besloot mijn verhaal, althans wat ik mocht vertellen, op te schrijven.

Een groeiend notitieboekje

Met geen flauw idee wat me allemaal te wachten stond begon ik fris en fruitig te schrijven. Ik las alles wat los en vast zat over wat erbij komt kijken als je een boek wilt schrijven. Dat was achteraf gezien veel meer dan ik had kunnen bedenken.
Mijn notitieboekje met aandachtspunten groeide en groeide. Als ik ergens las wat een probleem zou kunnen zijn werd het aan het boekje toegevoegd.

Hello Honey are you there

Sommige onderwerpen verbaasden me, zoals de titel van het boek. Dat was voor mij nu juist geen vraag want tijdens mijn reis had ik al gekscherend gezegd; ALS ik hier ooit een boek over ga schrijven dan wordt de titel van mijn boek de openingszin van alle berichten die ik van mijn lover kreeg.

En zo geschiedde. In de diverse FB-groepen waar ik mijn kennis trachtte te vergroten las ik ook dat een uitgever de titel bepaalt. Oh nee, was gelijk mijn reactie, dat nooit! Ik zag het lijk al drijven. Schrijf je maanden, misschien wel jaren aan je manuscript en dan zegt iemand anders; de titel van je boek wordt: Pietje Puk.

Nu lijkt dat achteraf allemaal heel erg mee te vallen en eerlijk gezegd kan ik de inbreng van een uitgever ook wel begrijpen. Ze investeren in je en laten we nu eerlijk zijn; ze staan niet aan het hoofd van een filantropische instelling. Maar het was het begin van mijn idee om het heft in eigen handen te houden.

Ik word selfpubber

Na de bijdrage van Frank Krake tijdens een bijeenkomst van Boekengilde wist ik het zeker: Ik werd selfpubber.

Niet bekend met die materie googelde ik selfpubber. Van het eerste artikel dat ik vond werd ik nu niet bepaald vrolijk. Het heette: “Selfpubbers zijn de losers van het schrijversgilde”. Daar kon ik het mee doen.
Nu heb ik mijn hele leven al bij dat soort opmerkingen zoiets van: Oh ja? Dan zal ik eens laten zien dat het ook anders kan. Er kwam dus weer een lijstje: Welke valkuilen moet je voorkomen als selfpubber? Het werd een aanzienlijke lijst maar het belangrijkste was toch wel dat je geen concessies moet doen aan kwaliteit. Met dat in mijn achterhoofd ben ik verder gaan schrijven.

IJsberen spotten

Omdat ik té veel hobby’s heb kon ik gemakkelijk een paar maanden stoppen. Ik was dan druk met andere dingen, zoals met mijn dochter ijsberen spotten in Canada of meer van dat soort ongein. Daarna pakte ik de draad weer op. In ieder geval was ik geen schrijver die iedere dag iets op papier moest zetten.

Knoeien met d’s en t’s

Mijn manier van werken beviel mij prima. Omdat kwaliteit voorop stond is er heel veel aandacht besteed aan het bijschaven van de tekst. Eerst werd het door iemand gelezen die vooral de taalfouten eruit haalde. Ik knoeide nog wel eens met een d en een t. Daarna ging het naar mijn redacteur en kwamen er weer de nodige op- en aanmerkingen.

Proeflezers, uiterst belangrijk in het hele proces, lazen het en kwamen met hun reacties. Die zijn weer besproken met de redacteur en toen kon het voor de laatste ronde naar de corrector. Voor mij allemaal stappen die een must zijn. Als je het goed wilt doen dan zitten er behoorlijke financiële consequenties aan vast. Kun je je dat niet veroorloven ga dan niet als selfpubber je boek uitgeven. Al is je verhaal nog zo goed, bij schrijf- en stijlfouten haakt iedereen af.