Nog even dan is alles weer bij het oude.
Vorige week donderdagavond toen ik buiten mijn avondrondje maakte ben ik gestruikeld. Ik heb nog steeds geen idee hoe dat is gekomen maar ineens lag ik daar. Gelukkig had ik de tegenwoordigheid van geest om me met mijn rechterhand weg te duwen van de standaard van de parasolhouder. Daar overheen zat een bloempot, omgekeerd bovenop de standaard, zodat er geen water in de buis kan komen. Door de kracht waarmee ik daarop terecht kwam brak die in stukken en met mijn hand kwam ik in de buis van de standaard terecht.
Geluk in tijden van Corona
Toevallig had ik die middag een fantastisch webinar gevolgd dat door Patrick van Hees werd gegeven met als titel: Geluk in tijden van Corona. Basis hiervoor was zijn boek, de Cambridge happiness-profiler.
Eén van zijn opmerkingen was dat je ook bij een crisis eerst je zegeningen moet tellen. Eendachtig dat advies dacht ik ook:
Ok, Elly je bent niet op je hoofd terecht gekomen, je benen kun je nog gebruiken, linker hand doet een beetje pijn en…OMG wat een bloed aan mijn rechterhand.
Vooral geen paniek
Ik snel naar binnen en hand onder de koude kraan. Toen ik mijn middelvinger zag wist ik gelijk dat wordt een bezoekje aan de Eerste Hulp. Op zulke momenten ben ik gelukkig ijzig kalm. Even goed nadenken: Allereerst doek om mijn hand dus wat is het snelst voorhanden in de keuken: juist een schone theedoek. Zal ik de buren bellen? Nee want die behoren tot de risicogroep en doen er alles aan om iedereen te vermijden dus dan moet ik ze zeker niet vragen om me naar het ziekenhuis te brengen. Als er nu ergens kans op besmetting bestaat dan is het daar wel, lijkt mij zo.
Briefje niet vergeten
Alle ramen en deuren op slot gedaan, mijn attestation de déplacement dérogatoire ingevuld, althans de datum en het tijdstip. Kruisje in een bijbehorend hokje maar overgeslagen, wist ook zo snel niet welk hokje van toepassing was en met grote letters Hôpital erop geschreven en snel in de auto naar het ziekenhuis in Bedarieux. Dat is gelukkig niet zo ver, ongeveer 12 kilometer en ik kan makkelijk met één hand rijden in een automaat. Geen probleem.
Onderweg dochterlief gebeld en daarna mijn vriendin Alexandra. Terwijl ik met haar aan het bellen was (handsfree) werd ik door de Politie aangehouden.
Daar kon hij niet tegen
Ik liet gelijk mijn formulier zien maar ook haalde ik, als bewijs, de theedoek van mijn hand. Dat zag er veel erger uit dan het was en de jongeman werd een beetje pips rond de neus.
Ik moest maar achter ze aan rijden. Zwaailicht ging aan en daar gingen we. Nu zetten ze een zwaailicht aan om andere weggebruikers te waarschuwen en aan te geven dat ze plaats moeten maken. Dat zag ik wel zitten. Iedereen moest nu voor me stoppen. Helaas die vreugde heb ik niet mee kunnen maken want ik heb letterlijk en figuurlijk geen hond gezien.
Het had wel een ander voordeel. Ze hadden de eerste hulp gebeld, die is na een bepaald tijdstip gesloten en dan moet je aanbellen. Nu stonden ze al op me te wachten.
Het betere naaiwerk
Na 18 hechtingen in één vinger mocht ik weer vertrekken. Een beetje onrustige nacht gehad maar niet zozeer van een zere hand dan wel van pijn aan mijn linkerknie en vooral aan mijn rechterheup. Zaterdag toen ik op controle terug naar het ziekenhuis moest toch maar naar mijn heup laten kijken. Mijn hand ging prima maar mijn heup was heel erg pijnlijk en de doliprane hielp echt niet.
Mijn pijngrens is best wel hoog maar er liep toch wel een traantje over mijn wangen toen ze mijn heup gingen controleren. De geruststellende conclusie was in ieder geval dat hij niet was gebroken en ik kreeg morfineachtige pijnstillers.
Daarna kwam om de andere dag een verpleegster om het verband te verschonen. Die zijn intussen hier kind aan huis en gelukkig allemaal heel aardig. Omdat de pijn eerder erger dan minder werd, ook met de tramadol, haar ook nog eens naar mijn heup laten kijken maar aangezien ik bepaalde dingen wel kon was ook haar conclusie: niet gebroken.
Van de nood en deugd gemaakt
Het zou best heel pijnlijk zijn, was haar conclusie. Ja, dat mag je wel zeggen. Ik moest maar zoveel mogelijk rust nemen. Er zat inderdaad niets anders op want om het een beetje draaglijk te houden moest mijn lijf in één lijn staan. Ofwel horizontaal of verticaal. De eerste dagen maar veel op bed doorgebracht en een luisterboek opgezet. Nu is dat geen straf en heb weer een paar juweeltjes beluisterd maar mijn plannen waren toch duidelijk anders geweest. Omdat ik niet kon zitten moest ik er wel iets op bedenken om toch met de rest van de wereld contact te houden en dan het liefst via mijn PC. Staan was niet zo’n probleem, behalve dat mijn knie behoorlijk dik was, en nog steeds is, maar de boosdoener was toch echt mijn heup.
Mijn tijdelijke kantoor
Toen heb ik in de woonkamer maar een tijdelijke werkplek gecreëerd door de strijkplank uit te klappen en in de hoogste stand te zetten. Laptop erop en hupsakee, mijn bureau was klaar. Ik moet eerlijk zeggen dat was zo slecht nog niet, staan achter je pc. Inmiddels wel alles opgeruimd want ik kan weer redelijk zitten, als het maar niet te lang is. Morgen komt de verpleegster weer en dinsdag halen ze dan de hechtingen eruit.
Terugkijkend realiseer ik me toch wel dat je als alleenwonende best kwetsbaar bent. Ik had maar verkeerd terecht moeten komen hoe had het dan afgelopen? Gelukkig hebben Alexandra en ik al jaren de afspraak dat we minimaal iedere dag goedemorgen en welterusten zeggen. Als de ander niet reageert dan gaan we bellen en als er dan geen contact mogelijk is gaat de alarmfase in en worden hulptroepen ingeschakeld. Dat was al een geruststellend idee en dat is het nu nog meer dan voorheen.
Zo zie je maar: een ongeluk zit in een klein hoekje.
Hee Elly, doe nu toch eens voorzichtig! 😛 Heel veel sterkte en ik hoop dat de pijn snel minder wordt! XX
doe ik hoor !
Veel sterkte Elly. Groetjes uit Scheveningen van Maja en Yvonne
dank je wel lieve dames.
Zoheee! Eindelijk weet ik wat er is gebeurd! Flinke tante, kan ik een voorbeeld aan nemen! Toch een verhaal opgeleverd ? en je bent genezende. Goed geregeld, dat bellen met Alexandra! Ik wens je goede heling toe zonder restschade… ?.
Groetjes, Kit.
ja, is een geruststellend idee dat we elkaar in de gaten houden.
Ooo lieve Elly toch, wat heb jij een geluk gehad en zeg dat wel “Een ongeluk zit in een klein hoekje” maar het had veel erger kunnen aflopen. Heel veel sterkte en beterschap gewenst. Ik vind jou tijdelijke bureau wel heel erg mooi. 🙂 <3
Groetjes, Janny
zal ik je eens wat vertellen: het is veel fijner dan achter je bureau zitten. Moet daar eens goed over gaan nadenken.\
Jeetje, dat had heel vervelend kunnen aflopen! Ik vind het knap dat je op zo’n moment de helderheid van geest hebt om eerst de positieve kanten te benoemen.
Goed idee van jou en Alexandra. Ik zal dat ook eens met mijn moeder afspreken.
Beterschap.
Wat een pech. Beterschap en hopelijk herstel je snel. X
ik ben weer zo de oude hoor !
dat is schrikken, en dan toch gewoon doen of er niets aan de hand is en gewoon doorgaan met de vinyl uitdaging.
Het bewijst toch weer dat je een erg taaie bent. Maar doe in hemelsnaam voorzichtig want je bent inderdaad wel kwetsbaar in je eentje en de huidige toestand helpt nu ook niet echt bij zoiets. Heel veel sterkte
ach ja, gaf wat afleiding. het was in ieder geval weer een momentje om over na te denken.
Hoi Elly, jee wat een pech en daarnaast ook weer een beetje geluk. Alles kan altijd erger in veel gevallen. Ik moest echt even aan mijn lieve moeder denken, die toch heeft gelopen met wat uiteindelijk toch een gebroken heup bleek te zijn. Oeff…..!!
Nu hopen dat de pijn wel snel gaat afnemen, want wel of niet gebroken, het is wel afzien.
Sterkte en liefs, Marianne
Ik zal je vertellen: ik lag te wachten tot ze mijn vinger gingen hechten en toen moest ik aan Ma denken. Ik heb namelijk geen idee hoe het kwam dat ik was gevallen. Ik dacht in ieder geval stond er geen lantaarnpaal. Toen schoot ik in de lach en keek de verpleegster me een beetje vreemd aan. Ik kon het ook niet goed uitleggen waarom ik moest lachen dus heb het maar zo gelaten.
Wat fijn dat het weer beter gaat Elly, de pijn was behoorlijk niet te houden merkte ik…
En wat ben je toch een ontzettend positief mens. Overal zie je wel een gat in (niet alleen in de parasolvoet 😉 ).
En die prachtige verhalen blijven mooi om te lezen, altijd met een vleug humor!
Heel veel sterkte Elly, typen gaat in ieder geval nog! Soit prudent!
ik ben rechtshandig en het is mijn rechterhand. Typ normaal gesproken blind en nu met links plus mijn rechterwijsvinger. En dat gaat al goed !!!
Geen vervelender struikelblokken dan parasolvoeten en deurstoppers. In NL is de trend je huis zo veilig mogelijk maken….strak trottoir, geen losse tapijtjes, trappetjes enz. In Frankrijk is dat wegnemen van obstakels bijna onmogelijk, zeker om het huis. Enige wat helpt is je hoofd erbij houden en voorzichtig zijn.
Mooi 🙂 trouwens
ik ben echt altijd (redelijk) voorzichtig. Ik ben, voor zover ik me kan herinneren, ook niet gestruikeld. Het gebeurde ineens. Heel vreemd. Dus nu dubbel uitkijken.
Jeetje…helpt een kusje op afstand? Wat een verhaal. Sterk hoor, dat jij je er zo doorheen slaat. Ik ken je natuurlijk niet anders. Ik wens je een spoedig herstel. Op Facebook zal ik je wel blijven ‘ lastig’ vallen. Lieve groet.
ja hoor alles is meegenomen, zelfs een kusje op afstand. Ik moet zo nog een cover plaatsen!
Wat een verhaal Ellie. Ik zie je zoal met politie begeleiding Nasr het ziekenhuis rijden. Blij dat je je heup niet gebroken hebt. Van harte beterschap
Dank je wel. Nu jij nog!
Jeetje Elly, wat een pech en toch ook wat een geluk. En geweldig dat je er zo positief in staat. Een tip, politie escorte is natuurlijk heel fijn. Heb ik ook eens gehad en als dan alles op kruispunten door een motoragent stilgezet wordt dan voel je je zeer gesteund en geholpen, maar mocht je nog eens een ongelukje hebben, bel dan de pompiers. Die doen eerste hulp en zorgen voor het vervoer. Zeker voor ons alleenstaanders is dat heel prettig. Sterkte en vooral beterschap.
weet ik dat de pompiers dat doen maar die wilde ik ook zo min mogelijk belasten. Die hebben het ook al zwaar genoeg. Als het echt nodig is dan doe ik dat beslist.
Lieve Elly dat heb je weer helemaal op z’n Elly’s opgelost. Topper ben je . En, inderdaad , huis helemaal “glij en struikel ” maken en die hulplijn is top. Sterkte en veel liefs van ons.
dank je wel en welterusten. Liefs voor jullie.
Heel veel sterkte en we denken aan je.??
dat denken aan is wederzijds
Jeetje Elly, wat een verhaal zeg ! Gaat het inmiddels wat beter? Minder pijn ?
Goed dat jullie elkaar een beetje in de gaten houden, want je bent alleenwonend inderdaad kwetsbaar. Als je bv. valt ( !! ) kun je zo maar een dag blijven liggen zonder dat iemand dat merkt; Ik ken wel zo’n geval in mijn omgeving.
Ik was ook ruim 15 jaar alleenwonend en had ook een controle-afspraak ; eerlijk gezegde beviel me dat heel goed , maar dat is een andere discussie .
Ik behoor ook tot die personen die denken dat alles nog kan, maar ben een aantal jaren geleden toch aardig teruggefloten.
Nu met mijn 75 jaren is mijn mottto aangepast: rustig aan dan breekt het lijntje niet. Voordeel van ouderdom is dat je je het nu kan permitteren .
Lieve Elly, van harte beterschap ! ❤️
Het vreemde is Annie, rustiger lopen dan op dat moment is bijna niet mogelijk. Het gaat gelukkig weer de goede kant uit maar het heeft me wel tot nadenken gezet. Liefs en een fijne dag.