Beter kan ik het niet maken

Beter kan ik het niet maken

Toen ik besloot een boek te gaan schrijven had ik geen flauw idee wat er allemaal bij zou komen kijken. Neem van mij aan dat het heel veel is, zeker als je -zoals ik- niet de reguliere weg bewandelt.

Na een Selfpublishing Event was ik zo onder de indruk van een presentatie van Frank Krake, dat ik zijn werkwijze als voorbeeld heb gesteld. Zo wilde ik het ook doen: Alles zelf op een professioneel niveau regelen en niet bezuinigen op kwaliteit.

Er was alleen een kleine hobbel; ik moest het boek nog schrijven. Het zat wel in mijn hoofd en ik had duizend en één berichten in de vorm van Messenger/Facebook/Whatsapp/Hangouts en e-mails maar die moesten bij elkaar wel één samenhangend verhaal worden.

Voorwerk is heel belangrijk

Ik ben weken bezig geweest om te schiften wat ik wel en niet wilde gebruiken en niet te vergeten wat ik mócht gebruiken. Toen ik alles een beetje op een rijtje had ben ik een schema gaan maken dat in de loop der tijd herhaaldelijk is aangepast.

De eerste die mijn schrijfsels heeft gelezen is Lindy van Riel. Ze haalde er taalfouten uit en vroeg soms wat ik met een bepaalde opmerking bedoelde. Heel belangrijk want als zij het niet begreep waarom zou een ander het dan wel begrijpen? Daarna moest een redacteur het gaan beoordelen. Als je een boek publiceert via een uitgever dan zorgen zij daarvoor. Nu moest ik dat zelf doen. Ik wilde een professional die zijn/haar sporen had verdiend en het moest ook klikken tussen ons.

Mijn redacteur

Via via werd Marjon Guljé, eigenaresse van Taalbegrip aangeprezen. Er werd ook aan toegevoegd; ‘ze heeft het heel druk en ik weet niet of ze tijd voor je heeft’. Ik had gelijk een uitdaging en daar houd ik wel van. Na de eerste mail en het telefonische contact waren we het snel eens; zij werd mijn redacteur en daar heb ik geen seconde spijt van gehad. Er zijn wat uurtjes in gaan zitten. Mails over en weer en regelmatig een zoom-sessie. Besproken of iets toch niet beter nét iets anders kon worden neergezet, zonder afbreuk te doen aan mijn manier van schrijven. Haar opmerkingen nam ik zeer ter harte en ik probeerde verder in het concept de eerder gemaakte fouten niet opnieuw te maken. Volgens Marjon lukte dat aardig.

Schrappen en nog eens schrappen

Ik had mijn verhaal gemaakt met de gebeurtenissen waarvan ik vond dat ze geschikt waren om in een boek op te nemen, totaal geen rekening houdend met hoeveel woorden er normaal gesproken in een boek staan. Uiteindelijk resulteerde mijn verhaal in 130.000 woorden. Navraag leverde op dat ik het terug moest brengen naar 80-90.000 woorden. Dat was even paniek. Marjon en ik vonden dat het afbreuk zou doen aan het verhaal. Het is een combinatie van reiservaringen en mijn belevenissen met George. Een goede mix en het één verstevigt het andere. Marjon heeft toen op zich genomen om er nog eens kritisch doorheen te gaan en, zonder afbreuk te doen aan het verhaal, te schrappen waar het kon. Ik kon het niet, het was mijn kindje en ze noemen het niet voor niets ‘kill your darlings’. Uiteindelijk bleven er, na het lezen door de proeflezers, ongeveer 100.000 woorden over. In het meeste wat ze had geschrapt kon ik me wel vinden maar één scène niet. Dat was een seksscène en daar wilde ik niet in schrappen. Zo was het gegaan en niet anders. Al met al kijk ik terug op een zeer fijne samenwerking met een professional die mij verzekert dat er een mooi product is neergezet. Bij mijn volgende boek hoef ik niet meer te zoeken naar een redacteur, die heb ik al gevonden.