Een mens lijdt het meest…

De mens lijdt het meest…

Ja, dat heb ik afgelopen week ook weer meegemaakt. Begin november heb ik in beide ogen tri-focale lenzen laten zetten. Dan ben je voorgoed van je bril verlost. Na de operatie was de dokter, maar vooral ik, erg tevreden. Kon lezen, op de PC werken en veraf zien en het was gelijk allemaal een stuk scherper.

De tuin vaart er wel bij

De laatste weken werd het wat minder. Ik had het gevoel dat ik iets minder scherp zag en vooral ’s morgens zag ik wazig. Van de nood maar een deugd gemaakt en omdat het toch voorjaarsweer was iedere dag in de tuin gerommeld. Heerlijk! Ik had helemaal de zomer al in mijn hoofd en was druk bezig met plannen maken voor de tuin.

En nu is het genoeg

Donderdagmiddag probeerde ik wat op de PC te lezen en dat ging erg moeilijk. Toen was de maat vol en heb gelijk naar de oogarts die me geopereerd heeft gebeld. Eén van de secretaresses, die beslist nooit uitgeroepen zal worden tot de meest klantvriendelijke van het jaar, vertelde me dat er een wachttijd was van weken en dat ik niet eerder dan eind maart aan de beurt was. Toen ik vertelde wat er aan de hand was veranderde haar houding iets. Ik begreep dat ik moest wachten want ze reageerde met: ne te quitte pas. Maar aan de bezettoon te horen was er òf iets niet goed gegaan òf ik had het verkeerd begrepen.

En nu? zal ik terugbellen?

Net toen ik zat te bedenken wat ik zou doen belde ze terug. Ze heeft dus een bonuspunt verdiend. Ze vroeg of ik direct kon komen. Dat kon wel maar dan moest ik er binnen een uur zijn. Dat was niet mogelijk. De afstand, zelfs met mijn manier van rijden, is toch gauw een uur rijden en na mijn tuinklus zou eerst een douche nemen ook niet verkeerd zijn. Dus niet mogelijk. De dokter was daarna voor een lang weekend afwezig en begon pas weer op dinsdag. Of ik er om 8.10 kon zijn. Nu ben ik absoluut geen ochtendmens maar wat moet dat moet.

Wat kan een mens zich zorgen maken

En toen begon het piekeren en het zicht werd iedere dag minder. Werken op de PC kon wel maar alleen nadat ik de lettergrootte op 18 had gezet terwijl normaal 12 goed leesbaar is. Jaren geleden had een waarzegster me de toekomst voorspeld. Griezelig hoe heel veel dingen zijn uitgekomen. Er was echter één ding waar ik vanaf die tijd bang voor ben geweest. Ik leek heel veel op mijn Oma. Dat was geen straf want ik had een heel lieve oma maar… ze was op latere leeftijd blind geworden en mijn vader was de benjamin van 25! Gelukkig verzekerde ze me dat ik maar één kind zou krijgen. Een jongen. Dat is in ieder geval een foutje. Eén is correct maar het werd wel een meisje. Altijd als ik iets aan mijn ogen had moest ik hieraan denken en het weekend had ik het niet meer. Het zou toch niet…

Paniek in het huis

Eerst sloeg de paniek toe en later dacht ik, positief ingesteld als ik ben, gelukkig zijn er luisterboeken. Dinsdagmorgen heeft mijn lieve buurvrouw me naar Montpellier gereden. Ik had de strikte opdracht gekregen om niet zelf te rijden. Nu leek me dat ook niet zo handig met mijn beperkte gezichtsveld.

Secondaire Cataracte

De dokter had niet zoveel tijd nodig om vast te stellen dat het een acute secondaire cataracte was, ofwel in goed Nederlands volgens mij: nastaar. Een paar uur later stond ik buiten en was aan beide ogen gelaserd. Ingreep had ik niet gevoeld maar een koppijn van hier tot Tokyo. In de auto ben ik vrij snel in slaap gevallen en de rest van de dag ook veel geslapen. Woensdagmorgen ging het beter maar nog niet volledig weg en vandaag loop ik te fluiten en dank de hemel op mijn blote knietjes dat ik alles weer redelijk scherp in het vizier heb. Wat ziet de wereld er dan letterlijk en figuurlijk weer zonnig uit.