Nieuwe ogen en oortjes niet toegestaan

Nieuw ogen en oortjes niet toegestaan

Zo voelt het inderdaad. Afgelopen maandag en donderdag is er in beide ogen een tri-focale lens gezet. Gebruikte ik voorheen drie verschillende brillen, om te lezen, achter de computer te zitten en voor veraf die heb ik dus nu niet meer nodig. Ik ga vanaf heden brilloos door het leven.

Ik had dat veel eerder moeten doen. Een openbaring. Medisch was het niet noodzakelijk dus moest ik ze zelf betalen. Jammer maar het is niet anders. Ik werd gek van al die brillen.

Zondagmiddag naar Montpellier getogen en daar mijn intrek genomen in een appartementje. Een geweldig leuk ding en als iemand ooit nog eens onderdak zoekt in die stad dan kan ik ‘Lumière du Sud’ van harte aanbevelen.

Mijn tijdelijk onderkomen

Ik voelde me gelijk thuis in deze knusse, van alle gemakken voorziene, maisonnette.

’s Avonds, volgens voorschrift, lijf en haren gewassen met betadine. Wie dat ooit heeft bedacht is mij een raadsel maar goed alles voor het goede doel zullen we maar zeggen. Mijn haar floreert er niet bij. Wekker vertelde me de andere morgen om 6 uur dat het tijd was om op te staan want ik had besloten om te voet naar Polyclinique Saint Roch te gaan. Ongeveer 3,5 kilometer en dan had ik gelijk voor die dag mijn broodnodige stappen ook weer achter de rug.

Druppelen, druppelen en nog eens druppelen

Net op tijd arriveerde ik bij de clinique om met het druppelen van mijn rechteroog te beginnen. Intussen ondervonden dat je daar in moet oefenen want de eerste kwamen op mijn neus, wang en in mijn wenkbrauw maar niet in mijn oog. Je moet dat ook op gevoel doen en niet in de spiegel kijken want dan is mijn hand- oogcoördinatie ver te zoeken. Toen de administratieve rompslomp gedaan. Inschrijven, anesthesist betalen. Kan dat ook gelijk voor donderdag? Nee, alleen voor vandaag en alleen per cheque. Dat gaat een probleem opleveren want ik heb maar één cheque bij me. Volgende loket. Betalen voor het gebruik van de operatiekamer. Tot mijn verbazing kon dat alleen contant òf per creditcard. Kijk, die afdeling is zijn tijd ver vooruit. Intussen om het kwartier druppelen en jawel, ik wil niet zeggen dat iedere poging raak was, maar mijn gemiddelde ging aardig omhoog.

Administratieve rompslomp

Op naar de opnameafdeling. Ontelbare keren moeten tekenen dat het allemaal eigen risico is en als het mis gaat ik niet een paar nieuwe ogen kan claimen bij het ziekenhuis. Die voelen zich dan niet verantwoordelijk. Met mijn operatiekleding, washandje en betadine, gezicht moet nogmaals worden gewassen, twee paar slofjes, één paar witte eerst aandoen want die houd je aan tijdens de operatie en een paar blauwe waar je op mag lopen plus haarmutsje naar de kleedkamer. Me omgekleed en op zo’n moment denk ik altijd, wat ben ik blij dat niemand me kan zien, naar de ruimte waar ik moest wachten tot de heren doctoren bereid waren om me diep in mijn ogen te kijken. Ik had stiekem mijn telefoon in mijn jasje gestopt en mijn oortjes ingedaan. Ik was net bij een spannend moment van deel vier van de zeven zussen aangeland en waarom zou ik van de nood geen deugd maken.

Het gaat nu echt gebeuren

Het wachten duurde maar een paar minuten en toen moest ik in de rolstoel naar de operatiekamer. Protesteerde even dat ik niets aan mij benen mankeerde maar nee, dat moest. Daar wachtte en allervriendelijkste dame me op, installeerde me op een rijdend bed, dekte met lekker toe en was het wachten op de anesthesist. Ook die had schijnbaar haast want stond al snel naast me. Drukte allerlei sensoren op mijn bovenlijf en sloot die aan op een monitor. Bloeddrukmeter om de bovenarm, zuurstofklem op de middenvinger, kun je die in ieder geval niet opsteken naar de dokter, en gaf me een prikje in mijn hand. Knikte me bemoedigend toe en reed me met bed en al de operatiekamer in.

Wat een stuk

Ik herkende direct de stem van de oogarts. Knappe man, sensuele stem en gouden handen. Dat laatste hoopte ik in ieder geval en volgens mij begon ik nu een beetje te hallucineren. Hij bracht mijn bed in de goed positie, ik weet niet meer of het nu omhoog of omlaag was en begon te vertellen wat hij ging doen. Ik moest maar één ding doen en dat was naar de lamp kijken en de rest zou hij doen. Een geruststellend idee dat het niet andersom was. Vlak voor hij zou beginnen vroeg hij wat die dingen in mijn oren waren. Zou hij dat echt niet hebben geweten? Ik vertelde in mijn beste Frans dat het mijn oortjes waren en dat ik naar een boek lag te luisteren. Het was even stil maar toen zei hij dat het echt niet kon. Dus moest ik telefoon en oortjes inleveren. Heb nog wel eerst mijn boek stilgezet en zag de twee mannen verbaasd naar me kijken.

Dat gaat snel

De operatie was voorbij voor ik er erg in had. Nu had ik gehoord dat alleen het prikje zeer zou doen, wie had me dat ook alweer verteld? Ik maar liggen wachten tot ik een prikje in mij oog zou krijgen maar toen ik na afloop zei dat ik van het prikje niets had gevoeld werd me duidelijk dat de naald in mijn hand het enige prikje was. Ik mocht nog even op de recovery blijven doezelen en daarna weer in de rolstoel naar een ruimte waar ik verder bij kon bijkomen. Voor mijn gevoel kon ik eigenlijk wel weg maar dat mocht niet. Er moest nog een paar keer bloeddruk worden gemeten en ik kreeg een geweldig ontbijt. Had ook best trek. Vreemd is dat toch als ik thuis ben en de gelegenheid heb om op tijd te ontbijten maakt het me meestal niet uit hoe laat ik dat doe en als het niet mag dan heb ik trek.

Hup, naar mijn tijdelijk onderkomen

Eindelijk mocht ik vertrekken maar omdat ik alleen was werd er een taxi besteld. Ik mocht absoluut niet zelf rijden, zou ook moeilijk zijn gegaan want mijn auto stond bij het appartement, en eventueel lopen was helemaal niet toegestaan. Niet dat ik dat ook maar van plan was.

Na de lunch een siësta gehouden en toen was het tijd om te proberen wat ik allemaal kon zien. Ik kon wel zingen van blijdschap. Zonder bril en zelfs met mijn doorzichtige oogklepje op kon ik gewoon alles op mijn scherm lezen. Whow en dat was pas het begin.

Controle

Dinsdag op mijn gemakje in het heerlijke zonnetje naar de praktijk van de oogarts gelopen voor de eerste controle. Alles was prima. Daarna ongeveer 1,5 dag geluierd. Veel gelezen en wat met mijn foto’s op de PC zitten spelen. Niet te veel om mijn geopereerde oog niet te vermoeien.

Donderdag was mijn tweede oog aan de beurt. Begin verliep ongeveer hetzelfde alleen tijdens de operatie zag de dokter dat ik schijnbaar een spier in mijn gezicht een beetje vertrok en vroeg of ik pijn had. Pijn is een groot woord maar ik voel het wel. Dat is niet de bedoeling daar hebben we wat voor en ik kreeg nog wat narcose. Dat werd nog een keer herhaald en toen was dat ook weer gepiept. Daarom lag ik wel wat langer op de recovery maar goed ik had toch geen afspraken.

Vandaag op controle voor mijn linkeroog en het is allemaal pico bello in orde. De dokter is 100% tevreden en ik ook.

Home sweet home

Onderweg naar huis, boodschappen gedaan want het weekend staat voor de deur en maandag is hier een feestdag en bij thuiskomst naar de buren om te lunchen.

Het lijkt wel of ik niet weg ben geweest. Het enige verschil is dat ik nu een stapeltje brillen heb die ik niet meer hoef te gebruiken. Ik weet dat er in NL een verzamelpunt was en dat je daar oude brillen in kon leveren en ze daar mensen in Afrika blij mee maakten. Eens onderzoeken of dat nog zo is. Zonde om weg te gooien en als het goed is heb ik ze nooit meer nodig.

Druppelen en op regelmatige tijden is schijnbaar van essentieel belang dus heb ik, georganiseerd als ik ben, maar een schema gemaakt en met behulp van de timer op mijn telefoon komt dat best in orde.

Ik had het veel eerder moeten doen

Iedereen die net als ik van zijn bril af wil kan ik dit alleen maar aanraden. Het is echt een fluitje van een cent. Nergens last van en zie nu al van verre wat er op de borden boven de weg staat. Voor mij is deze operatie letterlijk en figuurlijk geslaagd.